Verschillen in waterkwaliteit

Leestijd 4 minuten

Bijgewerkt – 14 juli 2024

Bijgewerkt op 14 juli 2024

In eerste instantie ben je je niet zo bewust van de verschillen in waterkwaliteit. Drinkwater, afvalwater, regenwater, grondwater, zeewater, mineraalwater en gedestilleerd water zijn de meest bekende classificaties. Daarnaast zijn er nog meer verschillen, zoals mineraalwater, osmosewater, puur en ultrapuur water.

Allereerst moeten we ‘Living Water’ noemen, dat momenteel een hoge vlucht neemt op het gebied van reclame. Sommige fabrikanten adverteren hun systemen met uitspraken als “energized”, “bio-energy” of “energy module”, die het water zijn oorspronkelijke lentefrisheid, vitaliteit, etc. geeft met behulp van “geprogrammeerde natuurlijke informatie over hoogenergetisch bronwater”. Ze slagen er echter niet in om hiervoor enig bewijs te leveren dat ook bestand is tegen puur wetenschappelijke tests en beroepen zich op “bedrijfsgeheim” (dat echter zeker beschermd zou kunnen worden door het octrooirecht als het aan de octrooivereisten zou voldoen...).

Verder is “Levend Water” een bijbels citaat, bijvoorbeeld in Johannes 4:14 “Maar wie drinkt van het water dat Ik hem zal geven, zal nooit meer dorst krijgen, maar het water dat Ik hem zal geven zal in hem een fontein worden van water dat opwelt tot in het eeuwige leven.” of in Johannes 7:38 “Iedereen die in mij gelooft, zoals de Schrift zegt, uit zijn lichaam zullen rivieren van levend water stromenN."

Nu verder met de verschillen tussen de verschillende soorten water die voor ons beschikbaar zijn...

Regenwater

Regenwater is al vervuild wanneer het uit de wolken valt, doordat het, naast stofdeeltjes, terrestrisch gegenereerde, thermisch (ontleedt alleen bij temperaturen boven 400 °C) en chemisch zeer stabiele per- en polygefluoreerde alkylverbindingen (PFAS) bevat, waarvan er vele worden niet afgebroken maar kunnen zich ophopen in menselijk en dierlijk weefsel.

In gebieden met met PFAS verontreinigd drinkwater worden statistisch significante stijgingen van ziekten zoals diabetes mellitus, hersenziekten, de ziekte van Alzheimer, hartaanvallen en hogere sterftecijfers geregistreerd.

Omdat deze verbindingen in rioolwaterzuiveringsinstallaties slechts onvolledig kunnen worden afgebroken, wordt actieve kool gebruikt voor de lange keten PFAS.

100 ng/l PFAS-besmetting wordt als ideaal beschouwd, terwijl 300 ng/l als ‘levenslang aanvaardbaar’ wordt beschouwd. Vanaf 5 µg/l wordt drinkwater niet meer als bruikbaar beschouwd.

Regenwater heeft een geleidbaarheid van ongeveer 30 μS/cm.

Grondwater

Grondwater is verontreinigd met in water oplosbare en vloeibare componenten van ongecontroleerd opgeslagen afval, afvalwater van lekkages in rioolbuizen, wegdrainage (bijvoorbeeld bandenslijtage, strooizout), meststoffen en pesticiden, industrieel en commercieel afvalwater, minerale oliën, enz.

Vooral nitraatverontreiniging vormt een groot gezondheidsrisico: zelfs langdurig gebruik van water met niveaus boven 16,75 mg/l kan dit veroorzaken risico Het risico op het ontwikkelen van darmkanker neemt aanzienlijk toe.

Drinkwater

Drinkwater is van hoge kwaliteit wat betreft de onzuiverheden die het bevat Drinkwaterverordening (TrinkwV) Federale Staatscourant 159/2023 gedefinieerd op 24 juni 2023.

Voor de ingrediënten en grenswaarden wordt verwezen naar bovengenoemde VO.

De geleidbaarheid (parameter voor de som van alle aanwezige stoffen) van drinkwater is in Duitsland vastgesteld op een limiet van 2,79 mS/cm (milli-Siemens per centimeter).

mineraalwater

De Verordening inzake natuurlijk mineraalwater, bronwater en tafelwater (Regelgeving voor mineraal- en tafelwater) reguleert de terminologie, inclusief het gehalte (grenswaarde) van natuurlijk voorkomende componenten in natuurlijk mineraalwater.

De regeling, die geldig was vanaf 1 januari 2006, werd op 1 januari 2008 aangevuld met grenswaarden voor fluoride. De waarde voor nikkel werd verhoogd van 0,05 naar 0,02 mg/liter. verminderd.

De volgende tabel bevat een vergelijking van wettelijk vastgestelde grenswaarden voor componenten in drinkwater en mineraalwater. Waarden tussen haakjes in de tabel vertegenwoordigen grenswaarden die vanaf 2028 of 2030 gaan gelden.

componenten	Drinkwaterlimiet	Grenswaarde Min/TafelWV	grens f
antimoon	0,005 mg/liter.	0,005 mg/liter.
arseen-	0,010 (0,004) mg/liter.	0,010 mg/liter.	<0,05 mg/Ltr.
barium		1,0 mg/liter
Leiding	0,01 (0,005) mg/liter.	0,010 mg/liter.
Borat		30,0 mg/liter.
chroom	0,025 (0,005) mg/liter.	0,050 mg/liter.
fluoride	1,5 mg/liter	5,0 mg/liter	<0,7 mg/Ltr.
cadmium	0,003 mg/liter.	0,003 mg/liter.
koper	2,0 mg/liter	1,0 mg/liter
mangaan	0,05 mg/liter.	0,5 mg/liter	<0,05 mg/Ltr.
natrium	200,0 mg/liter.		< 20,0 mg/liter. (laag natriumgehalte)
nikkel	0,020 mg/liter.	0,020 mg/liter.
nitraat	50 mg/liter	50 mg/liter	<10,0 mg/Ltr.
nitriet	0,5 mg/liter	0,1 mg/liter	<0,02 mg/Ltr.
kwik	0,0010 mg/liter.	0,0010 mg/liter.
selenium	0,010 mg/liter.	0,010 mg/liter.
sulfaat	250 mg/liter		<240,0 mg/Ltr.
uranium	0,01 mg/liter.		<0,02 mg/Ltr.
cyanide	0,050 mg/liter.	0,070 mg/liter.

Sommige fabrikanten van zogenaamde “levend bronwater”-systemen (of soortgelijke) wijzen op bijzonder slechte mineraalwaterkwaliteiten, die vaak niet eens voldoen aan de eisen van de Drinkwaterverordening. Analyses zijn niet actueel en de informatie op de etiketten weerspiegelt mogelijk niet de werkelijke gegevens over de inhoud.

In hoeverre dergelijke uitspraken volgens het mededingingsrecht houdbaar zijn en vooral accuraat, kan snel worden opgehelderd door middel van een korte correspondentie met de betreffende fabrikant. Laat u in ieder geval niet voor de gek houden en doe zelf onderzoek om na te gaan of de koper in een ongewenste richting wordt beïnvloed.

Zeewater

Zeewater wordt gekenmerkt door een relatief hoog zoutgehalte, gemiddeld 3,5 %. De Oostzee heeft met een zoutgehalte van 0,2 – 2 % vrijwel geen zout, vergeleken met de Dode Zee met een zoutgehalte van 28 %. Het heeft een gemiddelde geleidbaarheid van 56 mS/cm.

Zeewaterontziltingsinstallaties verminderen het zoutgehalte tot een drinkbaar minimum door toevoeging van calciumwaterstofcarbonaat. Omdat ontzilting een zeer energie-intensief proces is, wordt vaak de restwarmte gebruikt van kerncentrales (onder meer op schepen, vliegdekschepen of kernonderzeeërs), maar ook van systemen die worden aangedreven door kolen, gas of olie.

Gedestilleerd water

Gedestilleerd water wordt geproduceerd door verdamping en daaropvolgende condensatie, waarbij veel energie wordt gebruikt. Hierdoor worden zouten, organische stoffen en micro-organismen grotendeels verwijderd. De geleidbaarheid bedraagt slechts 0,5 – 5,5 µS/cm (micro-Siemens per centimeter).

Meervoudig gedestilleerd water wordt aangeboden in dubbele of drievoudige destillaten en opgeslagen in kwarts- of platina-containers, omdat tijdens het koken sporen van silica uit glazen vaten vrijkomen en zo het destillaat zouden vervuilen.

Osmosewater

Het water uit het omgekeerde osmosesysteem wordt meerdere keren gefilterd tot 0,02 µm en bereikt een geleidbaarheid van 1 – 50 µS/cm.
Algemeen wordt aangenomen dat een omgekeerde osmose-installatie ongeveer 10 % haalt van de geleiding die beschikbaar is aan de ingangszijde.
Dit betekent dat omgekeerde osmose niet de zuiverheid van gedestilleerd water haalt, maar qua hygiëne wel geschikt is voor de productie van drinkwater.

Ultrapuur water

Ultrapuur water wordt via een sterk alkalisch mengbedsysteem geproduceerd en industrieel gebruikt, bijvoorbeeld in de halfgeleiderindustrie. De geleidbaarheid bedraagt 0,1 – 1 µS/cm.

Zeer zuiver water

Zeer zuiver water is bijvoorbeeld nodig in de geneeskunde, de farmaceutische industrie en de moleculaire biologie en wordt geproduceerd in mengbed-ionenuitwisselingssystemen. De geleidbaarheid bedraagt slechts 0,052 – 0,1 µS/cm.

Geleidbaarheidsmeting (TDS)

Om de geleidbaarheid van verschillende soorten water te bepalen, is een geleidbaarheidsmeetapparaat nodig.

Naast de zuivere geleidbaarheidsmeetfunctie bieden dergelijke apparaten ook de bepaling van de TDS-waarde (Totaal opgeloste vaste stoffen) in ppm (delen per miljoen). Deze waarde geeft informatie over de opgeloste vaste stoffen in de vorm van ionen, zoals metalen, zouten, mineralen.

De “meetinstrumenten” die vaak in de “scene” voorkomen in de orde van grootte van rond de 20 – 50 euro kunnen op zijn best gezien worden als “schattingen”. Ze geven slechts een ruwe schatting en laten een trend zien.

Als je serieus een reproduceerbare en betrouwbare meting wilt, ontkom je er niet aan om een apparaat aan te schaffen dat ook verkrijgbaar is in een “gekalibreerde” versie of een ongekalibreerde versie.
Uiteindelijk vermeldt een kalibratiecertificaat “slechts” dat het apparaat een waarde levert die exact identiek is aan een referentieapparaat in een centraal bereik bij een gestandaardiseerde temperatuur.
Deze referentie ontbreekt op een niet-gekalibreerd apparaat. Het kan dus een waarde net onder of boven deze referentiewaarde weergeven.
Temperatuurcompensatie is belangrijk, omdat de meting altijd elektronisch moet worden aangepast op basis van 25 °C om overeen te komen met de werkelijke waarde en om te voldoen aan de standaardisatie.

Dit betekent dat er minimaal aan twee criteria moet worden voldaan: de functie van geleidbaarheid en temperatuurmeting. Als je toch de TDS-waarde wilt weten, heb je de extra TDS-meetfunctie nodig.

In het beste geval zitten we momenteel op ca. 390 euro, of ca. 530 euro inclusief TDS-functie.