Οι τρόποι μου;

Χρόνος διαβασματός 42 λεπτά

Aktualisiert – Νοέμβριος 10, 2024

«Δώσε Μου, Γιε Μου, την καρδιά σου και να είσαι ευχαριστημένος με τους τρόπους Μου« – αυτό είναι η επιβεβαίωσή μου λέγοντας…

Πολύ ηλίθιο, νόμιζα εκείνη τη στιγμή! Άλλωστε, θα ήμουν ευτυχής να καταφέρω επιτέλους να κάνω αυτό που ήθελα και όχι πάντα να κάνω αυτό που πρέπει. «Πρέπει να το έχεις καλύτερα από εμάς…», σχεδόν κάθε παιδί ακούει αυτό το ρητό στα νιάτα του όταν πρόκειται για την ιδέα ότι το παιδί πρέπει να μάθει, ώστε αργότερα να μπορεί να πετύχει περισσότερα από όσα είχαν χορηγήσει στους γονείς του.

Über Sinn oder Unsinn dieses, an sich durchaus nachvollziehbaren, Ansinnens, lässt sich trefflich streiten. Unsinnig ist es vermutlich, wenn Eltern versuchen aus ihren Kindern das zu machen, was sie gern in Ihrem Leben hätten erreichen wollen. Sinnvoll hingegen ist es sicherlich, Kindern bestmögliche Voraussetzungen für ihr künftiges Leben zu ermöglichen. Das Ermöglichen dürfte wohl einer der Ausschlag gebenden Punkte sein. Dem Kind die Wahl zu lassen, wie es sich für sich selbst entscheidet, ist eine Herausforderung für Eltern, die es, zweifelsohne, zumeist gut meinen. Doch, gut gemeint ist – leider – nicht immer auch gut gemacht.

Ναι, και μετά λαμβάνετε μια επιβεβαίωση που λέει έτσι! Σίγουρα, ο πάστορας έχει σίγουρα μιλήσει με τους γονείς για αυτό εκ των προτέρων. Είναι επίσης ξεκάθαρο ότι ήθελε απλώς να σε ξεπεράσει, σύμφωνα με τις φιλοδοξίες των γονιών του. Τι άλλο;! Έτσι, ώθησα στην πιο μακρινή γωνία του μυαλού μου – και καλά. Ασφαλής; Θα δούμε.

Οι δικοί μου τρόποι

Κάποια στιγμή, για κάποιους νωρίτερα, για άλλους αργότερα, έρχεται η στιγμή που γίνεσαι ανεξάρτητος. Ελευθερία! Σχετικά με την ώρα. Τελικά είσαι αρκετά μεγάλος, φυσικά ξέρεις τι γίνεται στη ζωή, είσαι ενήλικας τελικά. Τώρα θα τους δείξεις - ή θα σου δείξουν...

So erlebt man Tiefen, wie z.B., dass man nicht weiß, wovon man sich morgen seine Brötchen kaufen soll, aber auch Höhen, wie, wenn der Kontosachbearbeiter auf der Bank einen im Juli, bei bestem Sonnenschein, mit der Frage „Wussten Sie schon, dass sie eine Million Haben-Umsatz gemacht haben?“ begrüßt.

Στην περίπτωση των χαμηλών θα έλεγες ότι δεν τα χρειάζεσαι πραγματικά, ενώ με τα ψηλά μπορούσες να πειστείς ότι τα έκανες όλα σωστά. Και στις δύο περιπτώσεις πήρατε το δικό σας δρόμο. Και ενδιάμεσα υπήρχαν μια σειρά από κοιλάδες και λόφους που, εκ των υστέρων, θα αξιολογούσε κανείς λίγο πολύ θετικά, άλλες αποφάσεις θα έπαιρναν διαφορετικά και άλλες θα ήθελαν να αντιστρέψουν.

Οι τρόποι του

«Οι δρόμοι του Θεού είναι τόσο υπέροχοι» είναι ένας πολύ γνωστός εκκλησιαστικός ύμνος, το μήνυμα του οποίου φαίνεται εξαιρετικά θετικό και ωστόσο μπορεί να προκαλέσει τον αναστεναγμό του «Θα ήταν ωραίο» από κάποιους ανθρώπους. Άλλοι, από την άλλη πλευρά, συμφωνούν απόλυτα, αναφέρουν ακόμη και θαύματα, ή τουλάχιστον πολλές άλλες αναζωογονητικές εμπειρίες, και ξεχειλίζουν θετικά από ενθουσιασμό για το πόσο σπουδαία είναι η ζωή με τον Ιησού.

Nun bin ich eher der sachliche, kritische und hinterfragende Typus Mensch, der gern überzeugt werden möchte. Landläufig könnte man vielleicht auf rheinisch „Sturkopp“ titeln. Also, mit mir haben Mensch und Gott, Jesus samt Heiliger Geist, es nicht gerade leicht – und ich mit mir manchmal auch nicht!

So gab es Zeiten, in denen ich mir z.B. Freizeit vom Lernen erkaufte, indem ich im Kindergottesdienst Dienst tat. Mit knapp zehn Kindern von etwa 7 .. 10 Jahren begann ich, mit rund 60 Kindern und der zwischenzeitlichen Ermahnung der deutlich älteren Tätigen, ich solle ihnen doch die Kinder nicht abspenstig machen, beendete ich nach einem Jahr diese Tätigkeit. Mir war es damals im Kindergottesdienst immer „langweilig“ gewesen. Spruch lernen, Geschichte hören, das war’s. Na denn. Das wollte ich bei der Gelegenheit nun anders machen. Der obligatorisch zu lernende Spruch blieb zwar, aber dem folgte dann eine, auf den Alltag der Kinder übertragene, und damit für sie praktische, umsetzbare „Geschichte“ gemäß der an dem Tag zu besprechenden Bibelstelle. Plötzlich gab es kein Zöpfeziehen der Jungs bei den Mädels, kein Schienbeintreten, etc. mehr. Selbst ein Junge, den ich wegen seines permanenten Störens einmal vor die Tür setzte, kam nach einigen Wochen wieder und verhielt sich fortan mustergültig.

Dann folgten auch Zeiten, in denen ich Kontakt zu diversen Glaubensrichtungen hatte. Allen gemeinsam die mehr oder weniger offen als Voraussetzung der Zugehörigkeit deklarierte Gesetzlichkeit. Ob Geschlossene oder Offene Brüder, Siebenten-Tags-Adventisten, Zeugen Jehovas oder andere Freikirchen, jede Ausprägung hat ihre eigenen, selbst definierten Gesetze, von deren Einhaltung das Seelenheil und Zugehörigkeit abhängig gemacht werden. Dass Jesus das Gesetz erfüllt hat, dass wir durch Seinen Tod die Vergebung unserer – aller – Sünden, vergangener, aktueller und künftiger, erlangt haben, durch seine Gnade gerecht sind(!), davon ist nicht die Rede.

Ο δρόμος του λοιπόν είναι πιο εύκολος από τον αναμενόμενο. Αν ΑΥΤΟ είναι αλήθεια ότι ΟΛΕΣ οι αμαρτίες συγχωρούνται;! Τότε μπορούσα να καταλάβω τη στάση εκείνων που λένε ότι η ζωή με τον Ιησού είναι υπέροχη.

Τι πρέπει λοιπόν να κάνετε για να αποκτήσετε αυτή τη βεβαιότητα; Λοιπόν, η πιο κοινή απάντηση από τους Χριστιανούς θα είναι «Διαβάστε τη Βίβλο». Χμ, αυτό μου θυμίζει την προηγούμενη υπηρεσία για παιδιά: Μάθε ένα ρητό, άκου μια ιστορία και απλά πίστεψε. Τάξη. Αν έχω μια ερώτηση, η απάντηση δεν υπάρχει, έτσι δεν είναι;!

Andere empfehlen, man könne ja Theologie studieren. Eine Möglichkeit, ja. Aber wie viele von den Studenten kommen hernach zu der Erkenntnis, dass sie nach dem Studium weniger Glaube haben als zu Beginn? Entweder das Studium noch vor dem Abschluss schmeißen oder, eben irgendwann danach, vielleicht auch aus der Kirche austreten oder gar Atheist werden. Klingt für mich also auch nicht nach dem Ei des Kolumbus.

Nach 35 Jahren bekam ich eine Mail von einer ehemaligen Arbeitskollegin, die mein Blog hier via Google gefunden hatte. Wir hatten damals etwa ein Jahr in der selben Firma gearbeitet. Meine Mutter meinte zu der Zeit, dass ich mal wieder „eingenordet“ werden müsse und buchte einen einwöchigen Aufenthalt im Wannsee-Heim, bei unserem damaligen Pastor, der mir o.g. Konfirmationsspruch „verpasst“ hatte und dort die Leitung inne hatte. Allein hatte ich da keine Lust hinzufahren, weshalb ich die Arbeitskollegin fragte, ob sie für eine Woche mit nach Berlin kommen wolle. So kam sie zum Glauben an Jesus. Ich hingegen war in dem Punkt nicht sonderlich ambitioniert.

Μέσω αυτής ήρθαμε σε επαφή με τη γυναίκα μου με τα κηρύγματα του Joseph Prince και Έριχ Ένγκλερ, die genau das glaubhaft verkündeten, was die o.g. Freikirchen, wie auch die Kirchen missen lassen. Man könnte sagen, so kamen wir – neu – zum Glauben an Jesus, den Dreieinigen – gnädigen und vergebenden – Gott.

Dennoch ist es keineswegs so, dass plötzlich alles in Butter, Friede, Freude, Eierkuchen ist. Was aber definitiv leichter ist, ist die Gewissheit, nicht allein zu sein, in ALLEN Dingen jemanden wirklich „Kompetenten“ an der Seite zu haben, dessen Rat man erbitten kann. Und vor allem zu wissen, dass Sein Rat immer zum Besten dient und niemals fehlt. Und fast „nebenbei“, menschlich gesehen, ist noch um die unabänderliche Tatsache bereichert, das Ewige Leben zu HABEN. Dies zu ermessen liegt vermutlich außerhalb unseres Vorstellungsvermögens.

Αυτό στο οποίο όλα αυτά έχουν επίσης θετική επίδραση είναι ότι γίνεσαι πιο ευχάριστος, πιο επιεικής, πιο κατανοητός και πιο αγαπητός. Θυμόμαστε το ρητό «Όσο φωνάζεις στο δάσος, έτσι ακούγεται».

Μια φορά με ρώτησε η σύζυγος ενός πελάτη που περνούσε για άλλη μια φορά πολύ καιρό χάρη στα Windows ενώ δειπνούσαμε μαζί: «Πες μου, είσαι πραγματικά Χριστιανός;» «Σε ποιο βαθμό;» απάντησα. «Λοιπόν, κατά κάποιο τρόπο είναι διαφορετικοί…» ήταν η απάντηση. «Χμ, πόσο διαφορετικό;» ρώτησα. «Λοιπόν, απλά διαφορετικός από τους άλλους. – Ευχάριστα διαφορετικός Τώρα έπρεπε να χαμογελάσω και είπα: «Αν ευχάριστα διαφορετικό σημαίνει να είσαι Χριστιανός, τότε μου αρέσει να είμαι Χριστιανός».

Απλά πιστέψτε - και είναι αυτό αρκετό;

Μαθήματα επιβεβαίωσης - για μένα τότε, ήταν πιο συνώνυμο με τον ελεύθερο χρόνο αντί για (να πρέπει) να σπουδάσω, ένα ευπρόσδεκτο διάλειμμα, ας το πω έτσι.

Μια μέρα υπήρχε μια περιγραφή από την Παλαιά Διαθήκη (Αριθμοί 21) als Mose das Volk der Israeliten durch die Wüste führte, sie verdrossen wurden, weil sie nicht genug zu essen und zu trinken hatten, Gott Schlangen sandte, die sie bissen, was ihnen noch weniger gefiel und sie daher Mose baten, dass er Gott bitten möge, die Schlangen von ihnen zu nehmen. Mose erhielt daraufhin von Gott den Auftrag, eine „eherne“ (aus Kupfererz gefertigte) Schlange an einem langen Stab aufzurichten und die Verheißung, dass, wer dies Schlange ansehe, trotz Biss nicht sterben werde.

Συναρπαστική ιστορία, σκέφτηκα. Αργότερα θυμόμουν συχνά αυτήν την εικόνα και σκέφτηκα: Πράγματι εξαιρετική, "απλώς" πιστεύεις και είναι καλό;!

Verschiedene Glaubens-Richtungen

Im Laufe der Jahre und Jahrzehnte begegneten mir viele Glaubensrichtungen. Die mit den ewigen Wiedergeburten gefielen mir definitiv am schlechtesten: Wer möchte schon gern als Fliege wiedergeboren und letztlich durch eine Fliegenklatsche erschlagen oder am elektrischen Draht gebraten werden?!

Μετά, υπήρξαν εκείνοι που εξήγησαν ότι ανήκετε μόνο στην εκκλησία και θα μπορούσατε να είστε Χριστιανός ΑΝ ακολουθούσατε αυτό και εκείνο, κάνατε εκείνο,...ό,τι να 'ναι. Ο εξαναγκασμός δεν ήταν ούτως ή άλλως το πράγμα μου, τον είχα κάθε μέρα όταν ήμουν νέος.

Auch jene, die eine Glaubensbegründerin und das Halten des Sabbats (Samstag) als elementar erklärten, samstags von Haus zu Haus zogen, um die Leute zu bekehren. Da kam mir die Frage auf, was, wenn das nun gerade z.B. ein Anästhesist oder ein Elektriker ist, der im Krankenhaus angestellt ist und samstags nicht arbeiten darf. „Na,“ hieß es darauf, „wir müssen ja nicht Jeden überzeugen …“ Hm, dachte ich bei mir, wie jetzt? Nur „Ausgewählte“, sicherheitshalber, damit man nicht im OP liegt und keiner ist da, der die Anästhesie einleitet oder z.B. der Strom ausfällt und keiner sich darum zu kümmert, weil sie gerade samstags nicht arbeiten „dürfen“? Das schien mir unplausibel und zudem auch ethisch bedenklich, weil unfair. Denn, wenn Glaube nur möglich ist, wenn andere dafür nicht glauben dürfen, weil sonst, überspitzt gesagt, die Welt zusammenbricht, dann konnte das aus meiner Sicht nicht richtig sein.

Είχα μια άλλη, τουλάχιστον περίεργη, εμπειρία σε ένα νησί της Βόρειας Θάλασσας. Η ανακοίνωση ανάρτησε πρόσκληση για την εκκλησιαστική λειτουργία. Έκανε ζέστη έξω, οπότε ένα πιο δροσερό περιβάλλον ήταν ευπρόσδεκτο. Έφτασε εκεί λίγα λεπτά πολύ αργά, γιατί μετά την είσοδο στον προθάλαμο άκουγες ήσυχες φωνές πίσω από την κλειστή πόρτα. Λίγη ώρα αργότερα, ένα άλλο άτομο, προφανώς επίσης σε διακοπές, μπήκε και ρώτησε με έναν ήσυχο ψίθυρο αν άργησε, στο οποίο έγνεψα καταφατικά. Συστηθήκαμε ο ένας στον άλλον και κουβεντιάσαμε με ήσυχους τόνους όταν ξαφνικά άνοιξε η πόρτα της αίθουσας συσκέψεων και μια αντρική φωνή ψιθύρισε «psssssst!». Κοιταχτήκαμε απορημένοι, με δυσπιστία που ακούγαμε μέσα.
Λίγο αργότερα η πόρτα άνοιξε ξανά και τα μέλη της κοινότητας βγήκαν έξω ρωτώντας ευγενικά από πού ήρθαμε. Προφανώς ήταν διάλειμμα, γιατί μετά από ένα τέταρτο μπήκαν όλοι πίσω, εμείς ακολουθήσαμε πίσω.
Der Raum gliederte sich in drei Bereiche: ein optisch abgetrennter hinterer Bereich, davor zwei weitere, einer links, der andere rechts, sowie gegenüber ein vorderer, in dem rechts und links des Rednerpultes einige Stühle, den anderen zugewandt, aufgestellt und wohl von den Gemeindeältesten besetzt wurden.
Επομένως, αναζητήσαμε τις μόνες ελεύθερες θέσεις στους μπροστινούς χώρους. Υπήρχαν κάπως θυμωμένα βλέμματα από τους μεγαλύτερους, αλλά δεν μπορούσαμε να τα ερμηνεύσουμε.
Der die Predigt ein- und ausleitende mehrstimmige Gemeindegesang war genial und hätte einem professionellen Chor alle Ehre gemacht! Die Predigt hob sich auf angenehm positive Weise vom herkömmlich gewohnten Kirchenpredigt-Allerlei ab, hatte soliden Gehalt und damit soliden, gleichermaßen gesunden Sättigungswert.

Όταν αποχαιρετιστήκαμε, αποκαλύφθηκε το μυστικό της προαναφερθείσας γκρινιάρης εμφάνισης: είχαμε καθίσει στο πλάι που προορίζεται για γυναίκες, αλλά δεν το είχαμε προσέξει καθόλου όταν ψάχναμε μόνο για δύο ελεύθερες θέσεις...
Μόνο αργότερα αποδείχθηκε ότι επρόκειτο για μια εκκλησία «Κλεισμένων Αδελφών», στην οποία συνήθως γίνεται δεκτός κάποιος μόνο με συστατικές επιστολές από την εκκλησία του σπιτιού. Προφανώς είχαμε ένα μπόνους διακοπών εδώ. Η παράλληλη ομάδα ονομάζεται «Open Brothers», στην οποία σχεδόν όλοι είναι ευπρόσδεκτοι ως επισκέπτες, αλλά τελικά η συμμετοχή με αντίστοιχες οικονομικές υποχρεώσεις είναι επίσης απαραίτητη προϋπόθεση, αφού οι ιεροκήρυκες εργάζονται αποκλειστικά ως ελεύθεροι ιεραπόστολοι και πρέπει να ζήσουν δωρεές από μέλη της κοινότητας.

Έτσι απέκτησα εμπειρία και, κοιτάζοντας πίσω, επέστρεψα στην αρχική ιδέα του «απλώς» να πιστεύω και είναι καλό. Αυτό συμβαίνει ακόμη περισσότερο λόγω της ιδέας ότι εμείς οι άνθρωποι δεν μπορούμε να κερδίσουμε την αιώνια ζωή ούτως ή άλλως, αλλά ότι μας δίνεται «ακριβώς έτσι» από τη χάρη του Θεού.

Και ποια είναι η αλιεία;

Der „Haken“ ist: unser – schlichter – Glaube an das, vor Gottes Augen vollkommene, Opfer seines Sohnes Jesu, der die Sünde ALLER Menschen vorbehaltlos auf sich genommen hat und am Kreuz gestorben ist, um den Preis der Sünde endgültig zu bezahlen, damit wir Menschen vor Gott wieder gerecht sein können.

Das bedeutet: WIR Menschen können nichts zu unserer Errettung beitragen, außer dankbar für Jesu Sühnetod zu sein und, auf Grund dieser, uns – ohne eigenes Zutun – zuteil gewordenen, GLAUBEN, dass wir das Ewige Leben HABEN, das ist alles!

Ναι, στην πραγματικότητα - έτσι ακριβώς! Χωρίς αν και αλλά, χωρίς καμία παράσταση, χωρίς επαναλαμβανόμενη απαγγελία κανενός θρησκευτικού στίχου, χωρίς αυτοκατηγορία, χωρίς να κάνουμε καλές πράξεις ως λύτρα για τις ενοχές μας. Ο θάνατος του Ιησού πλήρωσε για ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ και ΟΛΕΣ τις αμαρτίες. Όποιος πιστεύει σε ΑΥΤΟΝ να ζήσει κι ας πεθάνει, το λέει Ιωάννης 11:25 (Ο Ιησούς της λέει: Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή. Όποιος πιστεύει σε εμένα, αν και πεθάνει, θα ζήσει. …).

Es IST so EINFACH, … aber wir Menschen möchten eher glauben, dass wir selbst etwas vollbringen müssen, um gut da zu stehen, etwas zu repräsentieren. Erst dann, so meinen wir, wäre uns ein Lohn sicher. Das mag in der Welt vor Menschen so sein, nicht so aber vor Gott.
Im Glauben ist es glücklicherweise anders: Hier dürfen wir durch – einfachen, schlichten – Glauben an Jesu Werk das Ewige Leben, in Gemeinschaft Gottes und seinem Sohn, haben!
Πιστός στη λέξη «… Wenn ihr nicht umkehrt und werdet  wie die Kinder, so werdet ihr nicht ins Himmelreich kommen“ (Ματθαίος 18:3), das genau diese menschlichen Leistungsgedanken Lügen straft und wiederum die Einfachheit und Vorbehaltlosigkeit als einzige Bedingung für den Glauben bestätigt.

Λοιπόν: τόλμησε!

Και τώρα – ενεργοποιημένος ο αυτόματος πιλότος και όλα λειτουργούν σαν ρολόι;

Αυτό θα ήταν, ναι... αλλά δεν θα ήμασταν απλώς μια εξωτερικά ελεγχόμενη μαριονέτα; Μας δόθηκε συνειδητά το μυαλό μας. Και θα πρέπει επίσης να το χρησιμοποιούμε για να λαμβάνουμε αποφάσεις – και να αποδεχόμαστε τις συνέπειες.

Αυτό έκανα πάντα μέχρι τώρα, κάποια πράγματα λειτούργησαν, άλλα όχι, και κάποια πράγματα προκάλεσαν πολλά προβλήματα ή ακόμα και απώλειες. Δεν θα έπρεπε τα πράγματα να βελτιωθούν τώρα αν πιστεύετε στον Ιησού;! Τι γίνεται με την καθοδήγηση του Θεού τώρα;

Καλές ερωτήσεις που έκανα στον εαυτό μου όχι λιγότερο! Πάντα μου έλειπε το χαρτί με το τρέχον χρονοδιάγραμμα δίπλα στο πιάτο του πρωινού. Σοβαρά, ναι, αυτό ήταν ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα: πώς πρέπει να ξέρω τι θέλει ο Θεός να κάνω;

Σίγουρα, μην λες ψέματα, μην κλέβεις, μην σκοτώσεις κανέναν, καμία ερώτηση. Επιτρέπεται όμως το fibbing; Φυσικά και όχι! Πιο συγκεκριμένα όμως, πώς παίρνω απαντήσεις στις ερωτήσεις μου; Φυσικά μπορώ να προσευχηθώ, να ζητήσω μια απάντηση, αλλά η Βίβλος δεν λέει να πάτε εδώ ή εκεί, κάντε αίτηση σε αυτήν ή την άλλη εταιρεία, αγοράστε αυτήν ή εκείνη. για μένα – όχι ειδικά για την αντίστοιχη κατάσταση.

Ωστόσο, μια εμπειρία ενός ξένου πολίτη που μόλις, όπως λένε, «έγινε πιστός» ήταν πειστική:
Er war bei der Deutschen Post angestellt, um die öffentlichen Briefkästen zu leeren. Da er des Deutschen und der Lateinischen Schrift noch nicht wirklich mächtig war, Straßenkarten für ihn noch schwer zu dechiffrieren waren, wollte es ihm partout nicht gelingen, zwei Briefkästen zu finden. An machen anderen war er schon vorbei gekommen. Aber er musste sich an die Leerungszeiten halten, konnte also nicht einfach die auf dem Weg liegenden leeren. Verzweifelt hielt er an, um erneut die Karte zu studieren. Dennoch, die beiden Straßen wollten sich nicht finden lassen.
Μετά θυμήθηκε ότι μπορούσε να ζητήσει από τον Θεό, λεγόταν Ψαλμός 50:15 „Καλέστε με σε ώρα ανάγκης...". Αλλά αν φρόντιζε για τέτοια μικρά πράγματα, σίγουρα υπήρχαν πολύ πιο σημαντικές ανησυχίες, θα ήταν λίγο υπερβολή;
Λοιπόν, δεν είχε τίποτα να χάσει και έτσι προσευχήθηκε. Ύστερα σήκωσε ξανά το βλέμμα του και κοίταξε τον χάρτη, ο οποίος και πάλι δεν έδειχνε τον δρόμο που έψαχνε. Εντάξει, ξεκινήστε τον κινητήρα και οδηγήστε ευθεία στο επόμενο σημείο καμπής. Αριστερά, δεξιά, ευθεία - ΑΡΙΣΤΕΡΑ, του είπε μια εσωτερική φωνή, ΕΥΘΕΙΑ ΜΠΡΟΣΤΑ και τέλος ΔΕΞΙΑ. Εκεί ήταν, το γραμματοκιβώτιο που ψάχναμε! Έμεινε έκπληκτος και σκέφτηκε, ότι θα μπορούσε απλώς να είναι σύμπτωση, για την επόμενη. ΑΡΙΣΤΕΡΑ, έστριψε, ο δρόμος έγινε πιο στενός, στο τέλος υπήρχε μια εκκλησία. Αποφάσισε να οδηγήσει όσο πιο μακριά μπορούσε. Πέρα από την εκκλησία, κανένα σημάδι για αδιέξοδο ή κλειστό, αλλά κανείς δεν επιτρεπόταν να πλησιάσει τώρα. Τελικά ο στενός δρόμος άνοιξε σε κεντρικό δρόμο. Καμία σχέση με ΑΡΙΣΤΕΡΑ ή ΔΕΞΙΑ. Ως συνήθως, κοίταξε πρώτα στα αριστερά του και – τι είδε; Το δεύτερο γραμματοκιβώτιο! Η συντομότερη διαδρομή για τον προορισμό σας. ΑΥΤΗ είναι η καθοδήγηση του Θεού - ΑΝ είμαστε πρόθυμοι να ακούσουμε και να αναλάβουμε δράση.

Ποιο είναι λοιπόν το κομμάτι μας; Ας δώσουμε στον Θεό χώρο να εργαστεί και να συνεισφέρουμε ζητώντας του, περπατώντας μέσα μας, ακούγοντας, ξεκινώντας και πιστεύοντας ότι ΑΥΤΟΣ θα μας δείξει τον δρόμο. Αυτό μπορεί στην πραγματικότητα να είναι ένα μονοπάτι με χαρτογραφική έννοια, μπορεί επίσης να είναι οι σωστές λέξεις σε μια συνομιλία, η συμπεριφορά όταν συναντάμε ένα άτομο που θα προτιμούσαμε να δούμε από πίσω κ.λπ.
Εάν η εστίαση δεν είναι στις σκέψεις και τις επιθυμίες μας, αλλά το σχέδιό Του ισχύει για εμάς, τότε μπορεί να καθοδηγήσει τα βήματα, τις σκέψεις και τα λόγια μας προς τη σωστή κατεύθυνση, ώστε να γίνουν καλά για εμάς και τους συνανθρώπους μας. Αυτό σπάνια συμβαίνει θεαματικά, κυρίως ανεπαίσθητα. Μόνο εκ των υστέρων αναγνωρίζει κανείς συνήθως μερικά από τα σημάδια με τον περίφημο στύλο του φράχτη του Θεού.

Πώς μπορεί ο Θεός να το επιτρέψει αυτό…;!

... ακούς πάντα κάποιους σύγχρονους να παραπονιούνται αγανακτισμένα. Αν είναι τόσο παντοδύναμος, τότε θα μπορούσε...!

Ναι, θα μπορούσε, αλλά δεν το κάνει! Γιατί; Γιατί μας έδωσε ανεξάρτητη διαθήκη. Δεν θέλει μαριονέτες, αλλά υπεύθυνους, ανεξάρτητους ανθρώπους.
Αν αποφασίσουμε να κάνουμε κάτι, μας αφήνει να το κάνουμε. Μπορούμε να πεταχθούμε στην άβυσσο, να θέσουμε σε κίνδυνο άλλους, να σκοτώσουμε, να δυσφημήσουμε, να εξαπατήσουμε, να εξαπατήσουμε, να κακοποιήσουμε, να κάνουμε πόλεμο ή να κάνουμε καλό, όλα είναι και παραμένουν δική μας απόφαση.

Η ελεύθερη βούληση μπορεί να είναι και ευλογία και κατάρα: μπορούμε να ξεφλουδίσουμε ένα μήλο με ένα κουζινομάχαιρο ή να σκοτώσουμε κάποιον. Δεν ευθύνεται το μαχαίρι, αλλά το άτομο που το χρησιμοποίησε ή το χρησιμοποίησε κατά λάθος.

Είμαστε και παραμένουμε αποκλειστικά υπεύθυνοι ανά πάσα στιγμή για κάθε σκέψη, κάθε λέξη που λέγεται και κάθε πράξη που κάνουμε. Ο Θεός μπαίνει στο παιχνίδι μόνο όταν του ζητηθεί και του το επιτρέπουμε. Και ακόμα και τότε είναι δική μας απόφαση αν θα ακολουθήσουμε τις συμβουλές του ή θα συνεχίσουμε στον δικό μας δρόμο.

Οδηγίες ασφαλείας

Ποιος δεν ξέρει την ίδια παλιά ρουτίνα κάθε αεροσυνοδού πριν απογειωθεί ένα αεροπλάνο;! Νομίζεις ότι τους ξέρεις μέσα και έξω, αλλά σπάνια τους παρακολουθείς στενά, ακόμα λιγότερο μέχρι το τέλος.

Εκδρομή στην τάξη. Τώρα πλησιάζει η πτήση της επιστροφής. Η ανοησία και το γέλιο πνίγουν τα πάντα. Μόνο ένα άτομο στην τάξη ακολουθεί προσεκτικά τις οδηγίες της αεροσυνοδού. Το αεροπλάνο απογειώνεται, απογειώνεται και χάνεται στα σύννεφα. Η πληθωρικότητα κυριαρχεί στην ατμόσφαιρα. Τα αυξανόμενα σκαμπανεβάσματα του αεροπλάνου καθώς παλεύει μέσα από ένα μέτωπο καταιγίδας αυξάνουν την ανέμελη στάση. Αλλά μόνο μέχρι ο πιλότος να αναβοσβήσει το σήμα της ζώνης ασφαλείας και να ειδοποιήσει τους επιβάτες ότι πρέπει να ξεκινήσει μια επείγουσα προσγείωση. Ξαφνικά όλοι σωπαίνουν και αμέσως ξεσπούν σε κραυγές πανικού.
Αυτός, που ακολούθησε προσεκτικά τις οδηγίες ασφαλείας, ήταν ο μόνος επιζών γιατί κατάφερε να ξεφύγει εγκαίρως από το ήδη φλεγόμενο αεροπλάνο -επειδή ακολούθησε τις οδηγίες ασφαλείας.

Ο Θεός μάς δίνει επίσης οδηγίες ασφαλείας με τον Λόγο Του, τη Βίβλο, την οποία πιθανώς διαβάζουμε κάθε τόσο, και μερικοί έχουν πραγματικά διαβάσει πλήρως αρκετές φορές, αλλά, επειδή είναι πάντα το ίδιο, δύσκολα λαμβάνονται με την απαραίτητη προσοχή και σοβαρότητα.

Τι τώρα, οδηγίες ασφαλείας στη Βίβλο;! Ναι, ακόμα και στην Παλαιά Διαθήκη υπάρχει, για παράδειγμα, ένας οικοδομικός κανονισμός, ή ακριβέστερα, σύμφωνα με τη σημερινή δήλωση, ένας κανονισμός οδικής ασφάλειας, δηλαδή στο Δευτερονόμιο 22:8: „Όταν χτίζεις ένα καινούργιο σπίτι, βάλε μια προεξοχή γύρω από αυτό στη στέγη σου, ώστε αν πέσει κάποιος, να μην χύσεις αίμα στο σπίτι σου.„
Αλλά η πιο σημαντική οδηγία για την ασφάλεια, δηλαδή αυτή που καθορίζει τη ζωή ή τον θάνατο, είναι αυτή στην οποία ο Θεός προειδοποιεί τους ανθρώπους να θυμούνται ότι πρέπει - αναπόφευκτα - να πεθάνουν (Ψαλμός 90).
Το αν αυτός ο θάνατος έχει ως αποτέλεσμα την αιώνια ζωή ή την αιώνια καταδίκη εξαρτάται αποκλειστικά από το καθένα να αποφασίσει: πιστεύω στη σωτηρία μέσω του θανάτου και της ανάστασης του Ιησού ή νομίζω ότι αυτό είναι ανοησία και προτιμώ να πέφτω στον αντίπαλο, τον κύριο της σποράς αμφιβολία, στρέβλωση της αλήθειας;

Αν προσέξω προσεκτικά αυτές τις οδηγίες ασφαλείας, θα αναγνωρίσω έγκαιρα τις παγίδες που στρώνει ο αντίπαλος και, με τη βοήθεια του Θεού, θα τις ξεπεράσει αλώβητοι ή θα μεταφερθεί, όπως περιγράφεται εντυπωσιακά στο ποίημα «Footprints in the Sand». από τη Margaret Fishback Powers:

Ένα βράδυ είδα ένα όνειρο:
Περπάτησα κατά μήκος της θάλασσας με τον κύριό μου.
Λάμπει στον σκοτεινό νυχτερινό ουρανό,
Σαν λωρίδες φωτός, εικόνες από τη ζωή μου.
Και κάθε φορά που έβλεπα δύο πατημασιές στην άμμο,
το δικό μου και του κυρίου μου.

Καθώς η τελευταία εικόνα πέρασε από τα μάτια μου
ήταν, κοίταξα πίσω. Σοκαρίστηκα όταν το ανακάλυψα
ότι σε πολλά μέρη της ζωής μου υπάρχει μόνο ένα ίχνος
ήταν να φανεί. Και αυτά ήταν τα πιο δύσκολα
στιγμές της ζωής μου.

Ανησυχώντας, ρώτησα τον Κύριο:
«Κύριε, όταν άρχισα να σε ακολουθώ, ήσουν εκεί
μου υποσχέθηκε να είναι μαζί μου με κάθε τρόπο.
Τώρα όμως το ανακαλύπτω αυτό στις πιο δύσκολες στιγμές
Μπορώ να δω μόνο ένα ίχνος στην άμμο της ζωής μου.
Γιατί με άφησες μόνο όταν σε γνώρισα;
χρειάζεται τα περισσότερα;»

Τότε εκείνος απάντησε:
«Αγαπητό μου παιδί, σε αγαπώ και δεν θα το κάνω ποτέ
αφήστε ήσυχο, ειδικά όχι σε στιγμές ανάγκης ή δυσκολίας.
Εκεί που έβλεπες μόνο ένα ίχνος,
Σε μετέφεραν εκεί».

Επιλέγω την αιώνια ζωή – και εσύ;

Μετάνοια – καταδίκη ή ευκαιρία;

Η μετάνοια - ειδικά στα εκκλησιαστικά ιδρύματα, συχνά παρουσιάζεται ως απειλητική χειρονομία και επίσης ως οικονομικό χρυσωρυχείο: τρεις Χαίρε Μαρίες, τέσσερα κομποσκοίνια, πέντε Πατέρες ημών (και λίγα κεριά για να μπουν...), πιστή στο σύνθημα «Όταν τα χρήματα είναι στο κουτί, η ψυχή πηδάει από το καθαρτήριο».

Όχι, η μετάνοια με τη βιβλική έννοια πρέπει να κατανοηθεί εντελώς διαφορετικά, δηλαδή ως μια ευκαιρία να γυρίσεις: μακριά από τα πράγματα που σε επιβαρύνουν προς την ελευθερία που δίνει ο Ιησούς στον αμαρτωλό, δηλαδή - σε όλους τους ανθρώπους - χωρίς διάκριση, μέσω του χάρη.

Η μετάνοια δεν απαιτεί εξομολόγηση, αλλά απλώς την αναγνώριση ότι αυτό ή εκείνο δεν είναι σε αρμονία με τη συνείδησή του (και γνωρίζουμε πολύ καλά τι είναι σωστό και τι λάθος) και το Λόγο του Θεού, τη θέληση να το αφήσεις ήσυχο στο μέλλον, να το κάνει. είναι καλύτερα και το Ζητήστε συγχώρεση από τον Θεό (και πιθανώς το εν λόγω άτομο).

Αυτό ακούγεται αρκετά εύλογο, ποιος δεν θέλει να γίνει "καλύτερος";! Αλλά - αυτό είναι πραγματικά όλο; Δεν χρειάζεται να κάνετε τίποτα επιπλέον. έτσι ώστε η κακή πράξη, η βλαβερή λέξη συγχωρείται πραγματικά;
Εμείς οι άνθρωποι πάντα πιστεύουμε ότι πρέπει να «κάνουμε κάτι παραπάνω». Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να συγχωρήσουμε τα λάθη μας. Μόνο ο Ιησούς θα μπορούσε να το κάνει αυτό για εμάς μέσω του θανάτου του στο σταυρό. Και μόνο μέσω αυτού γίναμε δίκαιοι στα μάτια του Θεού ως αμαρτωλοί, παρ' όλες τις ελλείψεις και τις ανικανότητες μας!

Όμως ο αντίπαλος είναι κύριος στο να σπέρνει αμφιβολίες. Δεν είναι για τίποτα που λέει "μέσα" στην αρχή Γένεση 3:1 από την πλευρά του φιδιού στην Εύα «Αν ο Θεός είχε πει…».
Μπορώ κάλλιστα να φανταστώ την Εύα και τον Αδάμ όχι λιγότερο. Οι δυο τους μάλλον κοιτάχτηκαν ερωτηματικά, σκέφτηκαν ότι το δελεαστικά κόκκινο, γυαλιστερό μήλο δεν ήταν τόσο κακό και, ενθαρρύνονται από την ιδέα που έφερε το φίδι από το νερό στο στόμα τους, συμπεριέλαβαν μόνο ένα μικρό κλάσμα από το ανακατωμένο αμφιβολίες στον υπολογισμό των πιθανοτήτων τους Κατά συνέπεια, κατέληξαν στο σαφές συμπέρασμα: ο Θεός δεν θα δει τα πράγματα τόσο κοντά και θα κάνει τα στραβά μάτια. Και γεια σου πρέστο, μια χορταστική μπουκιά στο μαζωμένο μήλο – η πρώτη πτώση από χάρη… – ακριβώς έτσι!

Το ίδιο νιώθουμε σε πολλές καθημερινές καταστάσεις. Πολύ κοινό παράδειγμα: "Λοιπόν, πώς είσαι;" Ή: «Θα μπορούσαμε να βρεθούμε ξανά για καφέ!» – «Καλή ιδέα, έχω πολύ λίγο χρόνο», παρόλο που δεν υπάρχει ραντεβού και απλά δεν θέλετε να προσφερθεί η εταιρεία. Τα πολλά μικρά και αρχικά δυσδιάκριτα λευκά ψέματα και ίνες, όλα θα ήταν θέματα για την εξομολόγηση που ήταν εβδομαδιαία.
Ή, για παράδειγμα, το συχνά χρησιμοποιούμενο ρητό "Σκατά..", το οποίο φαίνεται να είναι τόσο λυτρωτικό, όταν κάτι δεν λειτουργεί. Η σύζυγος ενός πάστορα που με έπιασε να λέω αυτή τη λέξη (δεν είχα προσέξει ότι είχε μπει στο δωμάτιο όταν προσπαθούσα για πολλοστή φορά να ξαναβάλω έναν ιμάντα κίνησης στους κυλίνδρους σε ένα μαγνητόφωνο) είπε ένα Wink «Απλά πες «πάστα παραθύρου»…»

Πάντα υπάρχουν εναλλακτικές αντιδράσεις σε θέματα που δεν ανταποκρίνονται στις επιθυμίες του Θεού και των συνανθρώπων μας. Και τις περισσότερες φορές το ένστικτό μας μας λέει τι είναι καλό και σωστό. Αλλά το μυαλό μας συχνά τρέχει πιο γρήγορα - και τότε έχουμε μια ατυχία.

Το λεγόμενο συναίσθημα του εντέρου θα μπορούσε επίσης να θεωρηθεί ως έργο του Αγίου Πνεύματος. Η σιγανή φωνή που μας επιτρέπει να γνωρίζουμε με τον καλύτερο τρόπο. Ωστόσο, ιδιαίτερα οι άνδρες δυσκολεύονται να ακούσουν αυτό το εντερικό συναίσθημα. Το μυαλό είναι απλώς πολύ αληθινό για να του δοθεί η ευκαιρία να επιβληθεί σε ένα τόσο απροσδιόριστο και συχνά εντελώς παράλογο εντερικό συναίσθημα.

Επομένως: ας δώσουμε στον Θεό μια ευκαιρία με το έργο του Αγίου Πνεύματός του - η νίκη είναι σίγουρη!

Παράδεισος και κόλαση

«Όλοι πάμε στον παράδεισο…» λέει ένα καρναβαλικό τραγούδι του Jupp Schmitz. Ο Ιβ Ρομπέρ έγραψε μια ομώνυμη κωμωδία το 1977, η οποία γιορτάστηκε ως εισπρακτική επιτυχία στη Γαλλία.

Το JBO συνέθεσε το τραγούδι "We're all going to hell".

Έρευνες στη Γερμανία έδειξαν πρόσφατα ότι -με αυξητική τάση- περίπου 14 %, ανεβαίνοντας σε 23 %, των ερωτηθέντων πιστεύουν στην ύπαρξη του διαβόλου και περίπου 16 % στην ύπαρξη της κόλασης.
Ωστόσο, με μια πτωτική τάση, δηλαδή πτώση από περίπου 50 σε περίπου 36 %, η πίστη στον Θεό πιστοποιείται επί του παρόντος με περίπου 40 % για την ύπαρξη του ουρανού ως τόπου αιώνιας ζωής, ενώ ο παγκόσμιος μέσος όρος για μια πίστη στον Θεό είναι τουλάχιστον 72%.

Οι άγγελοι, από την άλλη πλευρά, είναι πιο δημοφιλείς: με μια αυξανόμενη τάση, δηλαδή από 33 σε 52 %, επιβεβαιώνεται η πεποίθηση ότι υπάρχουν άγγελοι.

Η αγαπημένη μου ερώτηση σε όλους σχεδόν τους τομείς είναι το ΓΙΑΤΙ. Γιατί οι άνθρωποι τείνουν να πιστεύουν στους αγγέλους; Οι εσωτερικοί εκδότες έχουν τη γνώμη τους ιδιαίτερα Κάρτες αγγέλωνκτλ. αυτή την κατεύθυνση. Συνδυάζουν την τύχη με τον αγγελικό κόσμο. Εσφαλμένα θεωρείται ότι αυτή η βοήθεια παρέχεται από τους αγγέλους του Θεού. Είναι πολύ εύκολο να ξεχάσουμε ότι ο διάβολος έχει και τους αγγέλους του (δαιμόνια). Η μαντεία ήταν προηγουμένως περισσότερο από τον τομέα του διαβόλου, όπως Ωροσκόπιακ.λπ. και επεκτείνεται τώρα στους δαίμονες.
Και οι δύο εκμεταλλεύονται την περιέργεια των ανθρώπων, την επιθυμία τους να μάθουν τι τους περιμένει, ειδικά σε περιόδους διαφορετικής αβεβαιότητας, όπως γίνεται όλο και πιο εμφανές τα τελευταία χρόνια. Κατανοητό – αλλά ο σωστός τρόπος;

Όσο περισσότερο αφαιρείται η σκέψη από τους ανθρώπους και η ζωή γίνεται άνετη, τόσο λιγότερο υπάρχει ανάγκη για έναν Θεό. Οι άγγελοι είναι πιο συμπαθητικοί επειδή δεν περιέχουν καμία υποτιθέμενη απειλητική πτυχή της ανθρώπινης αμαρτωλότητας, την οποία μας δείχνει ο Θεός και μας δίνεται να εξετάσουμε για να μπορέσουμε να ζήσουμε αιώνια. Επειδή ο Θεός γνωρίζει εμάς και τις φιλοδοξίες μας, δεν θέλει (Δευτερονόμιο 18:9-13), ότι βιώνουμε το μέλλον, το οποίο επίσης έρχεται σε αντίθεση με την ανάγκη των ανθρώπων για περιέργεια.

Το ερώτημα παραμένει, θα πάνε όλοι στον παράδεισο ή στην κόλαση; Επειδή οι άνθρωποι προτιμούν μια όμορφη ιδέα από μια λιγότερο κατάλληλη, τείνουν να προτιμούν τον παράδεισο - αν έχουν την επιλογή. Η κόλαση, που συχνά απεικονίζεται με το καθαρτήριο, βρίσκεται στη δεύτερη θέση. Ποιος θέλει να υποστεί αιώνιο μαρτύριο;!

Και η τελευταία, πολύ σημαντική ερώτηση: πώς θα φτάσω στον παράδεισο; (Αν προτιμάτε την κόλαση, η επιλογή είναι δική σας...)
Η απάντηση είναι τόσο απλή που φαίνεται σχεδόν απίστευτη στον προσανατολισμένο στην απόδοση άτομο, γιατί δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα (!) εκτός από - τώρα έρχεται το «πιάσιμο», το ήξερα... - απλά ο θάνατος του Ιησού ως τη συγχώρεση κάθε ενοχής και να δεχτείς την αμαρτία με πίστη και να του εμπιστευτείς το τιμόνι της δικής σου ζωής, ώστε ΑΥΤΟΣ να προχωρήσει και εσύ να ακολουθήσεις το δρόμο του, ασφαλείς μέσα του.

Πόσο συχνά ακούμε συναδέλφους ή φίλους να λένε «… είμαι εντελώς πίσω σου!» Λοιπόν, αυτό είναι κάτι, σωστά;! Είμαι μπροστά, παίρνω τα πάντα και ο κόσμος είναι πίσω μου. Σούπερ! Αυτό θέλεις, σωστά;
Ευτυχώς, τα πράγματα είναι διαφορετικά με τον Θεό, μας πηγαίνει μπροστά μας, μας υπερασπίζεται, μας περιβάλλει με τους αγγέλους του, μας δίνει τις σωστές σκέψεις και λόγια μέσω του Αγίου Πνεύματός Του, μας μεταφέρει εκεί που δεν μπορούμε να περπατήσουμε . Το ολόπλευρο ξέγνοιαστο πακέτο, ας πούμε, τι άλλο θα θέλατε;

Εμπιστευτείτε τον Ιησού, αφήστε τον να πάρει το τιμόνι της ζωής σας!

Πάντα υπάρχουν θαύματα...

Αυτοί είναι οι στίχοι ενός τραγουδιού της Katja Ebstein από το 1970:

Πολλοί ρωτούν, τι φταίει, γιατί δεν έρχεται η ευτυχία σε μένα,
ξεκινήστε πολύ λίγο με τη ζωή, αλλά η ευτυχία είναι ήδη προ των πυλών.
Τα θαύματα γίνονται πάντα σήμερα ή μπορούν να γίνουν αύριο!
Πάντα γίνονται θαύματα όταν τα συναντάς, πρέπει να τα δεις κι εσύ!
Πολλοί άνθρωποι αναζητούν καθημερινά κάποιον νέο που θα τους δώσει την καρδιά τους.
Και αν νομίζουν ότι δεν θα έρθει ποτέ, θα βρουν αυτόν που τους αγαπάει!
Τα θαύματα γίνονται πάντα σήμερα ή μπορούν να γίνουν αύριο!
Πάντα γίνονται θαύματα όταν τα συναντάς, πρέπει να τα δεις κι εσύ!

Ένα θαύμα, που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί. Αν το ήθελες κάθε μέρα, δεν θα είχε τίποτα κακό σε αυτό, σωστά;!

Αλλά τα θαύματα δεν είναι μόνο για τους ηλικιωμένους; Ως φωτισμένος άνθρωπος δεν μπορείς να πιστέψεις στα θαύματα (τι να σκεφτούν οι γείτονες;)! Είναι έτσι;

Έχω ετοιμάσει κάτι...

Ας ρίξουμε μια ματιά - ναι, ναι, ξέρω, υπάρχουν και άλλοι τρόποι - στη Βίβλο: υπάρχουν πολλά θαύματα, είτε ο κουτσός μπόρεσε να περπατήσει ξανά, ο λεπρός απαλλάχθηκε από τη λέπρα του είτε η γυναίκα που ήταν δώδεκα Για χρόνια έτρεχε από γιατρό σε γιατρό μάταια για να βρει την αιτία της ασταμάτητης αιμορραγίας της, αλλά χειροτέρευε μόνο πριν τελικά γιατρευτεί αγγίζοντας απλά τα ρούχα του Ιησού.

Εντάξει, στα σύγχρονα χρόνια, Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, Γερμανία. Σύνταγμα πεζικού στα χαρακώματα. Ανταλλαγή πυρών πυροβολικού. Πλησιάζει η μοίρα βομβαρδιστικών. Ένας γιατρός πιστεύει ότι βλέπει κάποιον να κουνάει σε έναν κοντινό τάφο, που σημαίνει ότι πρέπει να έρθει εκεί. Φωνάζει τους συντρόφους του να τον ακολουθήσουν στο άλλο όρυγμα. Ορμούν βιαστικά εκεί και πέφτουν στην προστατευτική τάφρο όταν ακούγονται οι πρώτες εκρήξεις των βομβών. Ο γιατρός ουρλιάζει «Κύριε βοήθεια!» όταν βλέπει ότι οι βόμβες καλύπτουν το πρόσφατα εγκαταλειμμένο όρυγμα με κρατήρες βομβών. Λόγω της εγγύτητας των κρούσεων και της υψηλής ηχητικής πίεσης που προκύπτει από τις εκρήξεις, πολλοί από τους συντρόφους του χάνουν την ακοή τους, αλλά η ζωή τους σώζεται. Ο ίδιος παραμένει ακίνδυνος. Γιατί; Η κραυγή του επέτρεψε στην πίεση να ισοφαρίσει ανεμπόδιστα και η ακοή του παρέμεινε ανέπαφη.

Εδώ έχουμε δύο «θαύματα», την κυματιστή φιγούρα (αλλά κανείς δεν βρέθηκε στην τάφρο) και το γεγονός ότι η ακοή του γιατρού παρέμεινε άθικτη.

Και τώρα άλλο ένα από το παρόν: πριν από λίγους μήνες, στον επαρχιακό δρόμο το φθινόπωρο. Διασταύρωση ζώων. Ξέρεις το σημάδι. Λίγο πριν τα μεσάνυχτα, βροχή, άθλιος σκανδιναβικός καιρός. Ένα παντρεμένο ζευγάρι στο δρόμο για το σπίτι. Ξαφνικά ένα ελάφι ακριβώς μπροστά από το αυτοκίνητο, σαν από το πουθενά. Φρενάρισμα έκτακτης ανάγκης. Η γυναίκα φωνάζει «Κύριε, προστασία!» Ένα πυκνό, λευκό σύννεφο ομίχλης περνάει μπροστά από το αυτοκίνητο. Πριν καν σταματήσει το αυτοκίνητο, το ελάφι έχει εξαφανιστεί μαζί με την ομίχλη. Χωρίς αντίκτυπο, τίποτα. Όταν φτάνουν στο σπίτι, εξετάζουν και οι δύο το μπροστινό μέρος του αυτοκινήτου. Σίγουρα πρέπει να έχουν αγγίξει τουλάχιστον κάπου το ελάφι! Αλλά δεν υπάρχει τίποτα να βρεθεί, ούτε τρίχα, πόσο μάλλον αίμα.

Θαύματα γίνονται ξανά και ξανά, ναι, μπορείς να τα δεις αν ταυτίσεις τον κύριο Τσανς, που συχνά αναφέρεται σε τέτοιες περιπτώσεις, με τον Θεό. "Φώναξε με σε δύσκολη θέση και θα σε σώσω!(Ψαλμός 50:15) ισχύει ακόμη και σήμερα.

Τώρα είναι ωραίο όταν σου συμβαίνει μια τέτοια διάσωση σε μια επικίνδυνη ή έκτακτη κατάσταση. Αν κάποιος μας βοηθήσει, συνήθως είμαστε ευγνώμονες και ευχαριστούμε ανάλογα τον βοηθό μας. Και έτσι το προαναφερθέν απόσπασμα της Βίβλου οδηγεί επίσης στο συνεχιζόμενο αίτημα ".. και θα έπρεπε μου έπαινος". Στην πραγματικότητα, δεν είναι περισσότερο από δίκαιο να λέμε ευχαριστώ όταν σας δίνεται βοήθεια, έτσι δεν είναι;

Τι κοινό έχουν όλες αυτές οι περιγραφές; Υπήρχε μια οξεία επικίνδυνη κατάσταση, το μόνο που χρειάστηκε ήταν δύο λέξεις και η προσωπική σας δέσμευση.

Δεν υπήρξαν μακροχρόνιες διαπραγματεύσεις, ούτε μακροχρόνια αιτήματα ή επαιτεία, ούτε ειδικά προσόντα, ούτε βαθμός, ούτε άλλες απαιτήσεις.

Δύο λέξεις ήταν αρκετές για να αποφευχθεί ο κίνδυνος και να «γλιτωθεί» από την κατάσταση χωρίς ζημιά. Αυτές οι δύο απλές λέξεις υποδηλώνουν μια απλή πεποίθηση, δηλαδή ότι η βοήθεια θα έρθει, ανεξάρτητα από τα αν και τα αλλά, αν ζητήσουμε από τον Θεό, όχι με μακροσκελείς και περίτεχνες προσευχές, αρκούν μόνο δύο ειλικρινείς λέξεις.

Αλλά, συγγνώμη, είναι πραγματικά τόσο απλό; Δεν μπορεί να είναι σωστό, θα ήταν σαν παραμύθι! Γιατί όχι; Ακριβώς επειδή οι άνθρωποι έχουν περιορισμένο οπτικό πεδίο με το μυαλό τους; Ακριβώς επειδή οι άνθρωποι δυσκολεύονται να μην περιπλέξουν τα πράγματα, αλλά απλώς να τα αποδεχτούν όπως είναι και να τα αποδεχτούν ως αληθινά; Ακριβώς επειδή οι άνθρωποι τείνουν να πρέπει να αγοράζουν τα πάντα με απόδοση; Μόνο και μόνο επειδή εμείς οι άνθρωποι ντρεπόμαστε που δεν μπορούμε να ελέγξουμε τον εαυτό μας; Ακριβώς επειδή μπορεί να μην είναι «ξύπνιο» για να δεχθεί ο Θεός τον λόγο του; Αυτό θα ήταν πέρα από ανόητο!

Επομένως: πάρτε τον Θεό στην ονομαστική αξία! Αυτό το νόμισμα υπάρχει αμετάβλητο για περισσότερα από 5.000 χρόνια και ισχύει για πάντα.

Προτιμώ να βασίζομαι στην αληθινά άνευ όρων αγάπη και βοήθεια του Θεού που μπορεί να βιώσει ανά πάσα στιγμή! Αμήν!

Το κύριο έπαθλο της λοταρίας...

Κουδούνισμα τηλεφώνου. Μια φιλική φωνή στην άλλη άκρη. «Τι θα έλεγες αν είχες κερδίσει το κορυφαίο έπαθλο στην λοταρία μας;» «Αλλά δεν το έκανα, διαφορετικά θα με είχες ήδη συγχαρεί. Εξάλλου, δεν παίζω λαχείο, άρα δεν μπορώ να κερδίσω ούτε.» «Γι' αυτό θέλω να σας πείσω για τις πιθανότητες να κερδίσετε το λαχείο μας. Για παράδειγμα, αν πείτε ",,".

Μερικοί άνθρωποι πιθανότατα έχουν κάνει παλιότερα τηλεφωνήματα όπως αυτό, περισσότερο ή λιγότερο φιλικά, αλλά τελικά με μια πολύ απίθανη πραγματική πιθανότητα να κερδίσουν. Και – φυσικά – η αντίστοιχη επένδυση, δηλαδή η πληρωμή των τελών για να μπορέσεις να λάβεις μέρος στην κλήρωση. Έτσι το περίφημο ΑΝ... Και ακόμη και τότε, η νίκη είναι μόνο δυνατή, αλλά ακόμα απέχει πολύ από το σίγουρο.

Αν δεν υπήρχε η λέξη ΑΝ... θα ήμουν εκατομμυριούχος, ή, ή, ή. Γι' αυτό δεν μου αρέσει το ΑΝ που χρησιμοποιείται σε τέτοια συμφραζόμενα, ούτε η υποτακτική, HAVE και WERE, που υπογραμμίζουν μόνο την απιθανότητα της επιθυμητής εμφάνισης.

Για να είμαι ειλικρινής, είμαι πολύ χαρούμενος που ΤΟ Κύριο Βραβείο στη ζωή είναι ήδη 100% σίγουρο. Ασφαλής; Πώς γίνεται; Και τέλος πάντων, ποιο βασικό έπαθλο και μετά εκατό τοις εκατό;!

Λοιπόν, ο προσεκτικός αναγνώστης μάλλον έχει ήδη μαντέψει ότι το κύριο βραβείο είναι η αιώνια ζωή! Και γιατί να είναι ασφαλές;
Πολύ απλά, ο Θεός μας έδωσε την υπόσχεση(!) ότι όποιος πιστεύει στον Υιό Του Ιησού ΕΧΕΙ αιώνια ζωή (Ιωάννης 3:36). Όχι θα, αν και θα ήταν, όχι, ένα απλό, σαφές ΚΑΠΕΛΟ. Τόσο εύκολο!

Εάν αντιμετωπίζαμε όλους με το ίδιο επίπεδο δέσμευσης, οι αλληλεπιδράσεις μας θα ήταν πολύ πιο γόνιμες. Μόλις επιστρέψουμε στην ανθρώπινη σκέψη, η υποτακτική μας έχει και πάλι σταθερά υπό έλεγχο. Ωστόσο, εναπόκειται στον καθένα να μετατρέψει την υποτακτική σε παρόν.
Αντί για "Αν χρειάζεστε τη βοήθειά μου, θα χαρώ να σας βοηθήσω." Ποιο σας δίνει την αίσθηση ότι πραγματικά λαμβάνετε βοήθεια και ποιο μεταδίδει αόριστα την προοπτική πιθανής βοήθειας;

Λοιπόν – στραφείτε σε ΑΥΤΟΝ σε όλα τα πράγματα, γιατί η βοήθεια του Θεού είναι σίγουρη!

Αγάπη

Η φράση «Σ’ αγαπώ» λέγεται συχνά αυθόρμητα στην πρώτη φάση του ερωτευμένου, όσο υψηλότερη είναι η συναισθηματική συνιστώσα, οι ορμόνες, τόσο πιο οικεία και συχνά. Με την πάροδο του χρόνου, όλα αυτά υποχωρούν και οι εκφράσεις αγάπης μειώνονται, αν ρωτήσετε γιατί αγαπιέται αυτό το άτομο, τα εξωτερικά πράγματα τονίζονται γρήγορα, ειδικά με τους άνδρες, ενώ οι γυναίκες κάνουν το ίδιο, αλλά κυρίως ονομάζουν τις εσωτερικές αξίες ως αξιαγάπητες.

Τι γίνεται όμως αν αυτές οι καλοσύνη ξεθωριάσουν με την πάροδο του χρόνου ή ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα παραμορφώσει την κάποτε όμορφη εμφάνιση και ίσως η ζωή να είναι δυνατή μόνο σε αναπηρικό καροτσάκι; Τότε οι άνθρωποι βρίσκονται γρήγορα μόνοι και μόνοι τους.

Δεν ορίζεται ίσως καλύτερα η αγάπη αν είναι έγκυρη ως άνευ όρων; Ανεξάρτητα από χαρακτηριστικά, ικανότητες, συμπεριφορές, εμφάνιση, αν αναφέρεται μόνο στην καρδιά ενός ανθρώπου; Τότε ό,τι μπορούσε να συμβεί, γιατί η αγάπη ανέχεται τα πάντα. Όπως ήδη λέει η Βίβλος (1 Κορινθίους 13) διατυπώνεται:

Αν μιλούσα με τις γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων και δεν είχα αγάπη,
τότε θα ήμουν ένας ορείχαλκος που ηχούσε ή ένα κύμβαλο που κουδουνίζει.
Κι αν μπορούσα να μιλήσω προφητικά και να ξέρω όλα τα μυστικά και
όλη η γνώση και όλη η πίστη, για να μπορώ να μετακινήσω βουνά,
και αν δεν είχα αγάπη, δεν θα ήμουν τίποτα.
Κι αν έδινα όλα μου τα υπάρχοντα στους φτωχούς και έδινα το σώμα μου,
να καυχηθώ, κι αν δεν είχα αγάπη, δεν θα με ωφελούσε.
Η αγάπη είναι μακροθυμική και ευγενική, η αγάπη δεν ζηλεύει, η αγάπη δεν κάνει κακίες,
δεν φουσκώνει, δεν συμπεριφέρεται ανάρμοστα, δεν αναζητά το δικό της,
δεν αφήνει τον εαυτό της να πικραθεί, δεν λαμβάνει υπόψη της το κακό,
Δεν χαίρεται για την αδικία, αλλά χαίρεται για την αλήθεια.
τα υπομένει όλα, τα πιστεύει όλα, τα ελπίζει όλα, τα ανέχεται όλα.

Λοιπόν, «πιστεύει τα πάντα, ανέχεται τα πάντα…». Δεν είναι ανόητο να πιστεύεις και να ανέχεσαι τα πάντα; Το ερώτημα είναι αν αυτή η δήλωση πρέπει να γίνει κατανοητή με αυτόν τον τρόπο ή αν πρέπει να την δούμε από διαφορετική οπτική γωνία.

Η αγάπη δεν είναι ένα ρομαντικό συναίσθημα που είναι ένας τρόπος σήμερα και άλλος αύριο, η αγάπη είναι να αποφασίζεις, να ενεργείς, να μιλάς ερωτευμένος έχοντας κατά νου τον εαυτό σου, να βάζεις τον εαυτό σου στο βάθος, όχι το δικό του πλεονέκτημα αλλά του άλλου.

Είναι ενδιαφέρον ότι έχει αποδειχθεί ότι αν αλλάξετε τη δική σας συμπεριφορά, αλλάζει και αυτή του άλλου. Πραγματικά το ρητό, «Καθώς φωνάζεις στο δάσος, ο ήχος θα ηχήσει, αν και είναι λογικά κατανοητός σε όλους, είναι συχνά δύσκολο να εφαρμοστεί στην κατάσταση».

Αλλά αν δεν βλέπω τον ομόλογό μου ως αντίπαλο, αλλά ως φίλο τον οποίο θα ήθελα να αντιμετωπίζω με καλή θέληση, γίνεται πολύ πιο εύκολο να θυμηθώ, να χρησιμοποιήσω και να ενεργήσω ανάλογα με αυτήν την ανιδιοτελή και επομένως άνευ όρων αγάπη του Ιησού.

Ακριβώς όπως το κόκκινο φανάρι μας εμποδίζει να περάσουμε τη διασταύρωση επειδή η ζωή και η ακεραιότητά μας πρέπει να παραμείνουν ασφαλείς, η Βίβλος μας δίνει επίσης συγκεκριμένες πληροφορίες για το τι είναι καλό και τι κακό και μας θέτει όρια που έχουν σκοπό να μας υποστηρίξουν και να μας προσανατολίσουν.

Ωστόσο, εξαρτάται πάντα από εμάς αν θέλουμε να το αγνοήσουμε με προθυμία να αναλάβουμε ρίσκα ή αν θέλουμε να το ακολουθήσουμε με συνείδηση της ασφάλειας.
Τουλάχιστον στη Βίβλο, τέτοια προειδοποιητικά σημάδια τοποθετούνται πάντα από αγάπη για εμάς τους ανθρώπους. Στον κόσμο, οι νόμοι μπορεί να μην έχουν πάντα την ευημερία εκείνων πάνω στους οποίους έχουν στο μυαλό τους, αλλά στη Βίβλο, κάθε λέξη μιλά πάντα για την άνευ όρων αγάπη του Ιησού, του Θεού και του Αγίου Πνεύματος για εμάς.

Ζωντανό νερό

Διάφοροι κατασκευαστές φίλτρων νερού υπόσχονται ότι το νερό στα συστήματα φίλτρων τους θα αναζωογονηθεί και επομένως θα είναι τόσο φρέσκο όσο το νερό της πηγής.

Μερικοί στροβιλίζουν το νερό σε σπειροειδείς σωλήνες από ανοξείδωτο χάλυβα, κάποιοι το περνούν μέσα από ορυκτό πέτρωμα από το οποίο στη συνέχεια υποτίθεται ότι απορροφά βιοφωτόνια και έτσι αναζωογονείται, ενώ άλλοι θέλουν αυτό να κρατηθεί ως εταιρικό μυστικό.

Όλοι έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: υπόσχονται ζωντανό νερό. Μπορούν όμως να κρατήσουν την υπόσχεσή τους;

Το γεγονός ότι το νερό της πηγής ήταν ακόμα καθαρό και ότι μπορούσες να πάρεις καθαρό πόσιμο νερό από πηγάδια έχει παρέλθει προ πολλού. Κατά την εποχή της χολέρας, το νερό ήταν μολυσμένο επειδή τα λύματα απορρίπτονταν στα ποτάμια και λαμβάνονταν πόσιμο νερό από αυτά, αλλά χωρίς κατάλληλη επεξεργασία για φιλτράρισμα ή εξόντωση παθογόνων μικροοργανισμών. Σήμερα το νερό είναι μολυσμένο με υπολείμματα φαρμάκων, ορμονών και φυτοφαρμάκων και επίσης δεν είναι ασφαλές για κατανάλωση χωρίς θεραπεία. Μάταια ψάχνετε για ζωντανό νερό που σας δίνει μια μακρά, υγιή ζωή.

Δεδομένου ότι οι άνθρωποι πεθαίνουν από δίψα και όχι από πείνα, το νερό στην πραγματικότητα φαίνεται να είναι το ελιξίριο της ζωής. Λοιπόν από πού παίρνετε αυτό το ζωντανό νερό;

Γίνονταν ήδη λόγος για ζωντανό νερό πριν από περίπου 5.000 χρόνια. Τότε, έπρεπε συχνά να περπατάς για μίλια μέχρι το πλησιέστερο πηγάδι, να αντλείς νερό εκεί και μετά να κάνεις το ίδιο, συνήθως επίπονο, ταξίδι της επιστροφής. Στις ερημικές περιοχές αυτή ήταν μια μεγάλη προσπάθεια, γι' αυτό και το νερό θεωρούνταν πολύτιμο αγαθό που χρησιμοποιούνταν με φειδώ και συνειδητά. Τίποτα με το ξέπλυμα 10 λίτρων τουαλέτας, γεια σου presto και έφυγε!

Η βρύση ήταν λοιπόν και σημείο συνάντησης των κατοίκων όλων των γύρω πόλεων. Οι άνθρωποι αντάλλαξαν ιδέες, γνώρισαν ταξιδιώτες, έμαθαν για μακρινά μέρη και γεγονότα τριγύρω.

Μια μέρα ένας Εβραίος συνάντησε μια Σαμαρείτιδα και της ζήτησε να του δώσει νερό. Δεν είναι μια ασυνήθιστη ερώτηση από μόνη της. Ωστόσο, οι Εβραίοι και οι Σαμαρείτες δεν είχαν καλές σχέσεις μεταξύ τους και ήταν ειλικρινείς εχθροί.
Έτσι, η ακατανόητη απάντηση της γυναίκας εξήγησε πώς αυτός, ως Εβραίος, ήρθε να της ζητήσει νερό από όλους τους ανθρώπους.

Της απάντησε ότι αν αναγνώριζε ποιος της ζητούσε νερό, θα του ζητούσε ζωντανό νερό. Η γυναίκα τον κοίταξε και κούνησε το κεφάλι της, καθώς δεν είχε καν δημιουργό μαζί του να της δώσει νερό από το πηγάδι. Ποιος είσαι, τον ρώτησε, είσαι πιο ψηλός από τον Ιακώβ, που είχε το πηγάδι και έπινε από αυτό, όπως και τα βοοειδή του;!

Ο Εβραίος απαντά ότι όποιος πίνει αυτό το νερό πρέπει πάντα να επιστρέφει στο πηγάδι και να ξαναπίνει γιατί το νερό που έχει πιει δεν διαρκεί. Μα το νερό που θα της έδινε, το ζωντανό νερό. Όποιος το πιει δεν θα ξαναδιψάσει ποτέ γιατί θα γίνει πηγή ζωντανού νερού μέσα του.

Η γυναίκα σκέφτεται, καλά, αυτό θα ήταν βολικό, θα μου εξοικονομούσε πολύ χρόνο και προσπάθεια. Τότε δώσε μου λίγο από αυτό το ζωντανό νερό! Όμως ο Εβραίος της λέει να πάρει και τον άντρα της. Εκείνη, από την άλλη, απαντά ότι δεν έχει σύζυγο. Η Εβραία δεν το κάνει και λέει ότι απάντησε σωστά γιατί αυτός με τον οποίο μένει δεν είναι ο άντρας της και είχε άλλους πέντε άντρες στο παρελθόν. Έγινε σκούρο κόκκινο; Πώς το ήξερε αυτό ο άγνωστος;

Τα μάτια της γυναίκας έπεσαν σαν λέπια! Αυτός έπρεπε να είναι ο Μεσσίας για τον ερχομό του οποίου συζητούνταν πάντα. Γύρισε, αφήνοντας πίσω το δοχείο και γύρισε βιαστικά στην πόλη από την οποία είχε έρθει για να πει σε όλους ότι ο Ιησούς ήταν στο πηγάδι και ότι της είχε πει όλα όσα είχε κάνει.

Λοιπόν, πολλά έχουν ειπωθεί, καλύτερα να δείτε μόνοι σας στο χώρο. Έτσι μερικοί άνθρωποι άφησαν τα πάντα πίσω και πήγαν μαζί της για να δουν μόνοι τους αυτόν τον Ιησού.

Και τώρα; Πού είναι το ζωντανό νερό; Φέρτε το! Ανοίξτε τη βρύση, ωχ... με ένα φίλτρο ενδιάμεσα - αυτό δεν είναι δυνατό, έτσι δεν είναι; Αυτό είναι σωστό, δεν μπορεί να ισχύει αυτό.
Αλλά ανοίξτε τη Βίβλο! Το ζωντανό νερό της αιώνιας ζωής είναι ο Λόγος του Θεού. Σβήνει τη δίψα, την ανάγκη να συλλάβει κανείς το νόημα της ζωής, να βρει επιτέλους γαλήνη και ησυχία, να μην χρειάζεται πάντα να ψάχνει νέους σωτήρες, να ελπίζει σε αναγεννήσεις και μια καλύτερη ύπαρξη.

Ο Λόγος του Θεού περιέχει όλα όσα χρειαζόμαστε για την αιώνια και τοπική ζωή!

Όλα σε αφθονία

Πρέπει λοιπόν να τρέξουμε στο πηγάδι και να πάρουμε νερό, το ήξερα αμέσως. Αγαπητέ αναγνώστη, για τη σωματική δίψα, πρέπει να συνεχίσουμε να φροντίζουμε να παίρνουμε καλό νερό, ναι, αυτό είναι αλήθεια. Αλλά αν αφήσουμε τον Θεό να οδηγήσει, θα φροντίσει να μας δώσει καλό νερό. όπως κι εκείνος ανησυχεί ότι θα έχουμε – τα πάντα – σε αφθονία.

Γίνεται όλο και πιο όμορφο: τα πάντα σε αφθονία! Βλέπετε αμέσως τα σημάδια του δολαρίου στα μάτια σας: το σπίτι μου, το γιοτ μου, το τζετ μου;!

Ελάτε πάλι κάτω. Όχι όμως έτσι! – Και πώς τότε;

Πάντα ήμουν μάλλον καχύποπτος για αυτό το απόσπασμα της Βίβλου. Είναι ωραίο να τα είχες όλα σε αφθονία, αλλά τα είχαμε ήδη, υποτακτική. Πώς υποτίθεται ότι λειτουργεί; Αν διαβάσω τη Βίβλο και προσευχηθώ, εντάξει, συνεχίζω να πηγαίνω στη δουλειά, αλλά μετά δεν θα έχω άλλα στο λογαριασμό στο τέλος του μήνα;!

Ναι, έτσι ακριβώς το σκέφτηκα και το έζησα. Και τώρα; Ο Θεός δεν εκπληρώνει ευχές. Αυτό που συνήθως θέλουμε είναι – φυσικά – ανθρωποκεντρικό. Αλλά και αυτό πρέπει να είναι σωστό. Απόλυτα σωστά! Και μου πήρε – πάρα πολύ – πολύ για να καταλάβω πώς «λειτουργεί». Και τώρα, ποια είναι η λύση του γρίφου;

Η προσωπική μου πεμπτουσία σε αυτό είναι: όσο προσπαθείς να λύσεις διανοητικά ένα πρόβλημα και σκέφτεσαι όλα τα δυνατά, πάντα θα κολλάς με την ντη πιθανότητα, η ν+χη θα ήταν – ίσως.
Αυτό σημαίνει: δεν μπορείτε να λάβετε υπόψη όλες τις μεταβλητές (!), απλά είναι πάρα πολλές. Αυτή είναι συχνά η στιγμή για κάποιους ανθρώπους να ζητήσουν βοήθεια από μάντεις, ωροσκόπια, κάρτες αγγέλων κ.λπ. Είναι απτό, έχετε κάτι εκεί - αναρωτηθείτε τι, αλήθεια; Δυστυχώς, εδώ ακριβώς καταλήγεις σε λάθος δρόμο. Συνήθως το παρατηρείς πολύ αργά γιατί απλά θέλεις να πάρεις κάτι, το κυριότερο είναι να πας πιο πέρα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Πραγματικά προχωράς περισσότερο όταν προσεύχεσαι ενώπιον του Θεού με ειλικρίνεια, χωρίς το εγώ να σπρώχνει μπροστά, ως πατέρας στον οποίο τίποτα δεν σε ευχαριστεί περισσότερο από όταν του ζητάς κάτι. «Ζητήστε και θα σας δοθεί», λέει Ματθαίος 7:7-11. Γιατί λοιπόν να μην τον πάρεις στα λόγια του;! Όχι απαιτητικός, αλλά παρακλητικός, και αρκετά επίμονος παρακαλώντας.
Α, για τις έξι σωστές, εμμ... αν ναι, τότε προσθέστε έναν επιπλέον αριθμό. Και… παρακαλώ, – hop! Όχι, δεν θα λειτουργήσει έτσι.

Εντάξει, πάλι. Τι θα λέγατε να ξεκινήσουμε από το κάτω μέρος με το να ρωτάμε; Έτσι, για παράδειγμα, να παρακαλούμε τον Θεό να μας καθοδηγήσει σύμφωνα με το θέλημά του(!), να μας δώσει τις κατάλληλες σκέψεις και λόγια την κατάλληλη (του) ώρα, ώστε οι πράξεις μας να παράγουν τους επιθυμητούς καρπούς. Ιδέα;

Naaaja..., χμμ... - δεν είναι για τα γούστα όλων; Αληθής. Δεν ένιωθα κάτι διαφορετικό. Αλλά: Μπορώ να επιβεβαιώσω ότι ΑΝ αναλάβετε αυτό το – υποτιθέμενο – ρίσκο, βιώνετε πραγματικά ότι πολλά προβλήματα λύνονται μόνα τους. Πρέπει ακόμα να πάτε στη δουλειά, αλλά έχετε εξοικονομήσει πολύ χρόνο που διαφορετικά θα τον είχα αφιερώσει στο να στοχάζεστε, να συλλογίζεστε προβλήματα και να προσπαθείτε μάταια.

Ξαφνικά η ίδια η ζωή γίνεται ευκολότερη, λιγότερο ανησυχητική, γιατί μπορείς και μπορείς να ρίξεις όλες αυτές τις ανησυχίες στα πόδια Του (1 Πέτρου 5:7). Και η συνέχεια αυτού του αποσπάσματος είναι "γιατί Εκείνος νοιάζεται για εσάς." Μπορούμε και πρέπει όχι μόνο να του εμπιστευτούμε όλες τις ανησυχίες μας, αλλά έχουμε και τη βεβαιότητα ότι θα τις φροντίσει. Έτσι βγαίνει ένα παπούτσι!

Τώρα είναι στο χέρι μας...

Έχει δώσει εντολή στους αγγέλους Του να σε προστατεύουν

Κυριακή πρωί. Φυσώντας χιόνι. Έβρεχε ακόμα το Σάββατο. Κάτω από την ελαφριά κουβέρτα του χιονιού υπάρχει ένα στρώμα πάγου λείο σαν γυαλί. Δέκα η ώρα υπηρεσία. Τα παιδιά έκαναν ήδη έλκηθρο έξω, παρόλο που υποτίθεται ότι ετοιμάζονταν για τη λειτουργία. Η γιαγιά, φωνάζοντας έξω από το παράθυρο, την προειδοποιεί να μπει και να ετοιμαστεί.

Τα παιδιά την υπακούουν, αλλά τα μεγαλύτερα ανάμεσά τους θυμίζουν στη γιαγιά την επικίνδυνη ολισθηρή επιφάνεια και προειδοποιούν ότι μπορεί να γλιστρήσει και να σπάσει το πόδι της. Αλλά η γιαγιά απαντά ότι η Βίβλος λέει ότι ο Θεός έχει διατάξει τους αγγέλους να την προστατεύουν και ότι δεν θα της συμβεί τίποτα.

Έγινε όπως έπρεπε. Η καλή γυναίκα γλίστρησε μόλις λίγα μέτρα μετά την έξοδο από το σπίτι και έσπασε τον αυχένα του μηριαίου. Ακολούθησε εγχείρηση και αρκετές εβδομάδες ανάπαυσης στο κρεβάτι, που σε καμία περίπτωση δεν συνέβαλε στη χαρά όλων των εμπλεκομένων.

Πώς είναι αυτό τώρα; Ο Θεός χρησιμοποίησε τον λόγο του εδώ Ψαλμός 91:11-12 είπε ψέματα; Μήπως οι άγγελοι είχαν απλώς την αποστολή τους κάπου αλλού και δεν είχαν χρόνο να φροντίσουν αυτή τη γυναίκα; Θα μπορούσε να είναι μια τιμωρία από τον Θεό;

Ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο ως ανεξάρτητο ον που σκέφτεται και δρα ανεξάρτητα, κατ' εικόνα του. Με αυτόν τον τρόπο, αποδεικνύει ότι οι άνθρωποι δεν πρέπει -και επιτρέπεται να βιώνουν μια προκαθορισμένη ζωή ως μαριονέτες, αλλά μάλλον να διαμορφώνουν τη ζωή τους.

Δεν διατάζει τους αγγέλους του να παρέχουν στους ανθρώπους εδώ στη γη ένα είδος ολοκληρωμένης ασφάλισης για τα πάντα και κάθε ατυχία, αλλά - και έρχεται - για να καταστήσουν σαφές σε εμάς τους ανθρώπους ότι δεν είμαστε μόνοι μας σε καμία έκτακτη ανάγκη , αλλά στο... Η πίστη στον Ιησού Χριστό μας επιτρέπει να είμαστε σίγουροι για την προστασία Του και την προστασία των αγγέλων σε όλες τις έκτακτες καταστάσεις.

Αλλά αν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για αυτή την προστασία, τότε δεν θα άφηνε τη γιαγιά να πέσει, έτσι δεν είναι;! Άλλωστε πίστευε με απόλυτη πεποίθηση τον λόγο του, δηλαδή ΟΤΙ οι άγγελοι θα την προστάτευαν!

Δεν υπάρχει πλήρης ασφάλιση! Και ακόμη και αυτό δεν θα αντιστάθμιζε τη ζημιά αν περάσαμε σε κόκκινο φανάρι και προκαλούσαμε ένα ατύχημα. Η υπόσχεση δεν πρέπει να οδηγεί εμάς τους ανθρώπους σε απρόσεκτους.

Εντάξει, ας γυρίσουμε τα τραπέζια: ένας άλλος χρήστης του δρόμου περνάει από τη διασταύρωση με κόκκινο φανάρι και μπαίνει στο όχημά μας. Ξεφεύγουμε με μερικούς μώλωπες, ενώ ο άλλος οδηγός υφίσταται μαστίγωμα και σπασμένα πλευρά.
Εδώ μπορεί κανείς να υποθέσει ότι οι άγγελοι του Θεού ήταν εκεί και μας προστάτευαν από μεγαλύτερο κακό.

Τώρα κανείς δεν θα είχε την ιδέα, σε μια συνομιλία με ανθρώπους που δεν έχουν βρει ακόμη τον Θεό, να προτείνει να μπει στο αυτοκίνητο και να περάσει επανειλημμένα μια διασταύρωση μέχρι να τη διασχίσει κάποιος όταν ανάβει το κόκκινο φανάρι και να μπει στο αυτοκίνητο για να αποδείξει ότι οι άγγελοι είναι πραγματικά εκεί.

Έτσι ο Ιησούς δεν έπεσε στην υπόδειξη του διαβόλου όταν τον οδήγησε στην υψηλότερη κορυφή του ναού και του ζήτησε να δοκιμάσει την αξιοπιστία του λόγου του Θεού και την αποτελεσματικότητα των αγγέλων (Ματθαίος 4:6).
Φυσικά, ο Θεός θα μπορούσε να είχε διατάξει τους αγγέλους να επέμβουν, αλλά ο Ιησούς αντιμετωπίζει αυτόν τον διαβολικό πειρασμό με τα λόγια (Ματθαίος 4:7) «Δεν θα βάλεις σε πειρασμό τον Κύριο τον Θεό σου».

Όπως τώρα; Υπάρχουν οι άγγελοι για να μας προστατεύουν ή όχι;

Ναι, είναι πανταχού παρόντες - για να μας σώσουν από τη στενοχώρια - είτε από σύγκρουση με ένα ελάφι που πηδήξει ξαφνικά από την άκρη του δάσους, είτε με ένα μικρό παιδί που πέφτει από το παράθυρο ενός σπιτιού στον τέταρτο όροφο και κάτω χτυπάει στο δρόμο - αλλά, ω θαύμα, έχει μόνο μερικές κόκκινες κηλίδες και κανέναν άλλον τραυματισμό, συμπεριλαμβανομένων τυχόν εσωτερικών.

Πρόκειται για καταστάσεις που δεν προκλήθηκαν ενεργά από το άτομο, αλλά προκλήθηκαν από τρίτους, συμπεριλαμβανομένης της απροσεξίας. Εδώ εμείς οι άνθρωποι μπορούμε να είμαστε πάντα και απόλυτα σίγουροι ότι οι άγγελοι του Θεού μας προσέχουν, αποτρέπουν κινδύνους και μας κρατούν στα χέρια τους, όπως στην κυριολεκτική «πτώση» του μικρού παιδιού.

Ωστόσο, δεν χρησιμεύουν ως πλήρης ασφάλιση έναντι απρόσεκτων ενεργειών και των συνεπειών τους!

Τέλος, μια λέξη για τη συχνή ερώτηση, γιατί ο Θεός αφήνει ένα παιδί να πεθάνει, για παράδειγμα, και μια πτυχή που, ειδικά σε αυτό το πλαίσιο, συχνά μένει αμελητέα, δηλαδή: εμείς οι άνθρωποι δεν ξέρουμε τι θα συμβεί στο μέλλον. Αλλά ο Θεός είναι παντογνώστης και με αυτόν τον τρόπο μπορεί επίσης να προστατεύσει ένα παιδί από πολλά πράγματα που διαφορετικά θα σήμαιναν μεγάλη ταλαιπωρία. Τώρα, τι μπορεί να είναι μεγαλύτερο πόνο από τον θάνατο;

Ο σωματικός θάνατος είναι επώδυνος για τους συγγενείς. Ένας αιώνιος θάνατος, ωστόσο, είναι πολύ πιο οδυνηρός για τον θιγόμενο. Με άλλα λόγια, ο Θεός επιτρέπει στα βάσανα είτε για να αποφύγουμε κάτι μεγαλύτερο είτε για να μας φέρει πιο κοντά στον εαυτό Του. Δυστυχώς, εμείς οι άνθρωποι συνήθως αναγνωρίζουμε την παντοδυναμία του Θεού μόνο όταν έχουμε πραγματικά απόλυτη ανάγκη, ακόμα και όταν η ζωή μας κινδυνεύει, όταν -τότε- θυμόμαστε την παντοδυναμία του, που μέχρι τότε θεωρούνταν πιο θεωρητική, και τον καλούμε, ναι, ικετεύω για βοήθεια.

Η πίστη στον Λόγο του Θεού, δηλαδή ΟΤΙ είναι αλάνθαστος και αληθινός από κάθε άποψη, είναι το κλειδί για όλες τις υποσχέσεις και τελικά για την αιώνια ζωή, σε κοινωνία με Αυτόν και τους οικοδεσπότες Του, τους αγγέλους Του.

Μιλώντας σε γλώσσες;

Μιλώντας με τη γλώσσα, σίγουρα, αλλά "μέσα"; Τι σημαίνει αυτό; Τι θα λέγατε για το "Speaking in Tongues"; Ακούγεται πιο αληθοφανές...

Όλοι πιθανότατα έχουν ακούσει για τον Πύργο της Βαβέλ. Οι άνθρωποι ήθελαν να χτίσουν μια πόλη και, ως ειδικό σύμβολο, έναν πύργο. Αυτό λειτούργησε καλά, όλοι καταλάβαιναν ο ένας τον άλλον γιατί είχαν μια κοινή γλώσσα. Ήθελαν να εγκατασταθούν και να αποτρέψουν τον εαυτό τους από το να διασκορπιστούν σε όλο τον κόσμο.

Η ευρέως διαδεδομένη υπόθεση ότι ήθελαν να υψωθούν πάνω από τον Θεό χτίζοντας τον πύργο είναι εσφαλμένη, γιατί σε... Γένεση 11:4 συνεχίζει: «Θέλουμε να κάνουμε όνομα για να μην είμαστε διασκορπισμένοι σε όλο τον κόσμο».
Αλλά το σχέδιο του Θεού ήταν να κατοικήσουν ολόκληρη τη γη. Έτσι αποφάσισε να μπερδέψει τη γλώσσα τους. Επειδή σχεδόν κανείς δεν μπορούσε πλέον να γίνει κατανοητός, οι άνθρωποι απομακρύνθηκαν από την πόλη και εγκαταστάθηκαν σε διαφορετικά μέρη και ίδρυσαν νέους λαούς σε άλλες χώρες.

«Μιλώντας σε γλώσσες» σημαίνει να μιλάς σε μια γλώσσα που είναι ξένη στους άλλους. Αυτό αναφέρθηκε για πρώτη φορά στη Βίβλο την Πεντηκοστή.
Με την ευκαιρία της εκλογής του δωδέκατου αποστόλου, ο Πέτρος και οι απόστολοι, μαζί με περίπου 120 άτομα, είχαν συγκεντρωθεί όταν το Άγιο Πνεύμα κατέβηκε στον καθένα με τη μορφή φλόγας, οπότε άρχισαν να κηρύττουν σε ξένες γλώσσες.

Το ότι μιλούσαν ξένες γλώσσες φαίνεται από το γεγονός ότι οι περαστικοί, που είχαν έρθει από διάφορες χώρες, έμειναν έκπληκτοι ακούγοντας τη δική τους γλώσσα. Η ομιλία σε γλώσσες εδώ είχε μοναδικό σκοπό να διακηρύξει τον Λόγο του Θεού σε όλους τους ανθρώπους, στον καθένα στη γλώσσα του (Πράξεις 2:8).

Υπάρχει και ο τύπος ομιλίας σε γλώσσες, όπως στο 1 Κορινθίους 14:2 αναφέρει: «Γιατί όποιος μιλάει σε γλώσσα δεν μιλά σε ανθρώπους, αλλά στον Θεό. γιατί κανείς δεν τον καταλαβαίνει: λέει μυστήρια στο πνεύμα».

Αυτός ο τύπος γλωσσικής ομιλίας συχνά θεωρείται στοιχειώδης από ορισμένες θρησκείες και επομένως θεωρείται ως κριτήριο, αν όχι ως προϋπόθεση, για την ένταξη στην εκκλησία. Η έλλειψη αυτού του δώρου συχνά ερμηνεύεται επίσης ως ένδειξη ανεπαρκούς πίστης.

Εξω από 1 Κορινθίους 12:11 Για παράδειγμα, όμως, είναι αναμφισβήτητο: «Όλα όμως αυτά λειτουργούν από το ίδιο Πνεύμα, που δίνει στον καθένα το δικό του όπως θέλει και έτσι αναφέρεται στους προηγούμενους στίχους, που περιγράφουν τα διαφορετικά χαρίσματα, δηλαδή ότι μέσω του Πνεύμα Θεού σε έναν (Άνθρωποι):

• δίνεται ένας λόγος σοφίας
• στον άλλον μια λέξη γνώσης
• μια διαφορετική πίστη
• σε άλλον το δώρο της θεραπείας
• σε άλλον τη δύναμη να κάνει θαύματα
• προφητικός λόγος σε άλλον
• σε άλλον το δώρο των οξυδερκών πνευμάτων
• σε άλλον διάφορες γλώσσες
• σε άλλον το χάρισμα να τα ερμηνεύει.

Σε 1 Κορινθίους 12:28 Ο Παύλος δηλώνει: «Και ο Θεός διόρισε στην εκκλησία, πρώτον, αποστόλους, δεύτερον προφήτες, τρίτον δασκάλους, μετά έδωσε δύναμη να κάνουν θαύματα, μετά χαρίσματα για να θεραπεύουν, να βοηθούν, να καθοδηγούν και διάφορες γλώσσες και ζητά». οι παρακάτω στίχοι «Είναι όλοι αυτοί απόστολοι; Είναι όλοι προφήτες; Είναι όλοι δάσκαλοι; Έχουν όλοι τη δύναμη να κάνουν θαύματα, έχουν όλοι τα χαρίσματα να θεραπεύουν; Μιλούν όλοι σε γλώσσες; Μπορούν όλα να ερμηνευτούν;», για να πει τελικά «Αλλά προσπάθησε για τα μεγαλύτερα δώρα! Και θέλω να σας δείξω έναν ακόμα καλύτερο τρόπο».

Ποιος είναι αυτός ο καλύτερος τρόπος; Λοιπόν, το έχουμε ήδη αναφέρει σε μια από τις προηγούμενες ενότητες: είναι αγάπη! Έτσι γράφει 1 Κορινθίους 13:1-3 «Αν μιλούσα με τις γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων και δεν είχα αγάπη, θα ήμουν ένας ορείχαλκος που ακούγεται ή ένα κύμβαλο που θα κουδουνίζει. Και αν μπορούσα να προφητεύσω και να ήξερα όλα τα μυστήρια και όλη τη γνώση και να είχα όλη την πίστη, ώστε να μπορώ να μετακινήσω βουνά, και να μην είχα αγάπη, δεν θα ήμουν τίποτα. Και αν έδινα όλα μου τα υπάρχοντα στους φτωχούς, και έδινα το σώμα μου για να καυχηθώ, και δεν είχα αγάπη, δεν θα μου ωφελούσε».

Συμμετέχει Στίχος 13 «Αλλά τώρα η πίστη, η ελπίδα, η αγάπη, αυτά τα τρία παραμένουν. αλλά η αγάπη είναι η μεγαλύτερη ανάμεσά τους».

Όσο μεγάλο κι αν φαίνεται το ένα ή το άλλο δώρο, γίνεται μικρό σε σχέση με τη σημασία της αγάπης. Ναι, όλα είναι τίποτα αν λείπει αυτή η αγάπη.

Γι' αυτό η αγάπη, ως το μεγαλύτερο δώρο, έχει πάντα προτεραιότητα έναντι όλων των άλλων και είναι το πρώτο κριτήριο στην επικοινωνία με τους συνανθρώπους και τα μέλη της κοινότητας, όποια «κατάταξη» κι αν έχουν!

Τέλος, θα πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι το - ακατανόητο - ομιλία σε γλώσσες μπορεί να είναι και δαιμονικό: Ένας ιεροκήρυκας που ήταν γνωστός ότι μιλούσε συχνά σε γλώσσες προσκλήθηκε σε μια εκκλησία. Όταν αυθόρμητα μεταπήδησε στη γλώσσα στη μέση του κηρύγματος, τα μέλη της εκκλησίας επιβεβαίωσαν την πεποίθησή τους ότι αυτός ο κήρυκας πρέπει να είναι ιδιαίτερα ευλογημένος.
Ένα αφρικανικό μέλος της εκκλησίας, ωστόσο, κατάλαβε τι μιλούσε ο ιεροκήρυκας σε γλώσσες: ήταν οι χειρότερες κατάρες κατά του Ιησού, του Θεού και του Αγίου Πνεύματος, που μιλούνταν σε μια πολύ σπάνια αφρικανική φυλετική γλώσσα.

Γι' αυτό το ίδιο ισχύει και εδώ 1 Ιωάννη 4:1 «Αγαπητοί, μην πιστεύετε κανένα πνεύμα, αλλά επιταγές ο Φαντάσματαείτε είναι από τον Θεό: γιατί πολλοί ψευδοπροφήτες έχουν βγει στον κόσμο.

τρόπο έκτακτης ανάγκης

τρόπο έκτακτης ανάγκης είναι γραμμένο στην πινακίδα με κόκκινο περίγραμμα. "Σχηματίστε μια έξοδο κινδύνου« ισχύει στον αυτοκινητόδρομο. Τι γίνεται όμως αν η οδός διαφυγής είναι μπλοκαρισμένη και κάποιος απλώς αγνόησε την πινακίδα και παρκάρει το φορτηγό του στο μονοπάτι πρόσβασης που θα έπρεπε να είναι ανοιχτό; Τι θα συμβεί αν ένα εξαιρετικά φαρδύ φορτηγό βαρέως τύπου αναλάβει τη λωρίδα έκτακτης ανάγκης; Τι γίνεται αν έχει συμβεί ατύχημα αλλά καμία κάλυψη δικτύου δεν καθιστά αδύνατη την πραγματοποίηση κλήσης έκτακτης ανάγκης; Τι κι αν...

«Αν η λέξη αν "Δεν θα ήταν..." - Άκουγα αυτό το ρητό συχνά ως παιδί όταν άρχιζα μια πρόταση με το αν και επανέλαβα την ιδέα μου για το πώς θα ήταν αν.
Το Αν είναι στην πραγματικότητα μια κακή λέξη, γιατί πάντα προϋποθέτει ότι δίνεται κάτι που κάνει κάτι δυνατό. Και αφού το αν τελειώνει πάντα σε υποτακτική, δηλαδή δεν δείχνει πραγματικά δρόμο, είναι μάλλον άχρηστο να εντρυφείς σε τέτοιες σκέψεις.
Δεν βοηθάει στις εισαγωγικές καταστάσεις να πούμε «Αν το ντελίβερι δεν έκλεινε την είσοδο», «... το βαρύ φορτηγό δεν θα έκλεινε την οδό διαφυγής», «Θα υπήρχε λήψη κινητού τηλεφώνου».

Πρέπει να βρεθεί μια λύση - τώρα!

Αλλά ακόμη και μια λύση εξαρτάται μόνο από την ύπαρξη μιας εντολής και την τήρησή της. Λοιπόν, υπάρχουν οδηγίες, αλλά σπάνια ακολουθούνται. Και έτσι αυτό το λάθος μπορεί ενδεχομένως να κοστίσει ζωές.

Αυτή η συμπεριφορά είναι τόσο παλιά όσο και η ίδια η ανθρωπότητα. Εάν αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε σε μια δυσάρεστη κατάσταση και επηρεαζόμαστε και οι ίδιοι, τότε είμαστε φυσικά χαρούμενοι αν αυτός ο επιπεφυκωτικός αν δεν ισχύει για την κατάστασή μας. Μερικές φορές ορκιζόμαστε ακόμη και να βελτιώσουμε τη δική μας κακή συμπεριφορά. Τα ραγισμένα ίχνη μας εμποδίζουν την επιστροφή στην άνετη και συνήθως λιγότερο εμφατική πορεία μας προς ένα μονοπάτι που είναι πιο ανεκτό για εμάς, αν και πιθανώς πιο δύσκολο. Αλλά και η αβεβαιότητα τι θα γινόταν αν – ακολουθούσαμε αυτόν τον δρόμο;!

Ακριβώς όπως στις περιπτώσεις που περιγράφηκαν, η παράβλεψη των οδηγιών μπορεί να σημαίνει τον θάνατο των πληγέντων, η ακολουθία τους μπορεί να σώσει ζωές.

Ήδη μέσα Γένεση 7 οι άνθρωποι ακολούθησαν το δρόμο τους ενάντια σε όλες τις προειδοποιήσεις που τους δόθηκαν. Αγνόησαν τα πάντα, η ζωή ήταν πολύ όμορφη, ήθελαν να την απολαύσουν υπερβολικά. Γέλασαν επίσης δυνατά με την απειλή του Θεού για πλημμύρα που θα πλημμύριζε τα πάντα. Στην καλύτερη περίπτωση, γέλασαν με τον Νώε, που είχε αναθέσει ο Θεός να φτιάξει μια κιβωτό, ένα μεγάλο πλοίο, στη μέση ενός βουνού(!). Πρέπει να είναι τρελός: ποιος φτιάχνει πλοίο σε βουνό;!
Το σχέδιο διάσωσης του Θεού για να εξασφαλίσει ένα σωτήριο καταφύγιο ήταν αντίθετο με την αχανή ζωή των ανθρώπων. Μόνο ο Νώε, η οικογένειά του και πολλά ζώα γλίτωσαν από αυτή την κατακλυσμιαία πλημμύρα στην κιβωτό. Είχαν ακολουθήσει τον δρόμο της σωτηρίας του Θεού.

Ακόμη και στην αρχαία Αίγυπτο υπήρχαν σαφείς οδηγίες για το τι πρέπει να κάνετε σε συγκεκριμένες καταστάσεις. Εφόσον ο Αιγύπτιος Φαραώ δεν ήθελε να αφήσει τους Εβραίους να φύγουν, ο Θεός εκτέλεσε μια κρίση και διέταξε τη θανάτωση κάθε πρωτότοκου. Παράλληλα, έδωσε τη σωτήρια συμβουλή να σφάζεται ένα αρνί σε κάθε σπίτι και να αλείφεται το αίμα του στην εξωτερική πλευρά του παραθύρου. Τότε το πρωτότοκο δεν θα σκοτωνόταν, αλλά θα παρέμενε ζωντανό (Έξοδος 12).

Ένα άλλο παράδειγμα παρέχει Αριθμοί 21: Οι Εβραίοι μαλώνουν με τον Θεό προς το τέλος της περιπλάνησής τους στην έρημο. Ο Θεός στέλνει ανάμεσά τους δηλητηριώδη φίδια, των οποίων το δάγκωμα τους σκοτώνει. Και πάλι, ο Θεός παρέχει αμέσως τον δρόμο της σωτηρίας: Διατάζει τον Μωυσή να τοποθετήσει ένα χάλκινο φίδι (από χαλκό) σε ένα ραβδί για να μπορέσουν όλοι να δουν αυτό το φίδι. Όποιος κοίταξε αυτό το φίδι μετά το δάγκωμα δεν πρέπει να πεθάνει ως αποτέλεσμα του δαγκώματος, αλλά μάλλον να παραμείνει ζωντανός.

Κάνω ότι θέλω! Η ποινή σχεδόν κάθε νέου που μόλις έχει ενηλικιωθεί, μερικές φορές ακόμα και ενός ατόμου σε μεγάλη ηλικία. Η υπερηφάνεια έρχεται πριν από την πτώση, λέει μια παλιά παροιμία. Και δεν ξέρω κανέναν που να μην έχει πέσει με τα μούτρα πολλές φορές, λίγο πολύ αγενώς, στη ζωή του.

Και για να είμαστε ειλικρινείς: πρέπει πραγματικά πάντα να πληγώνουμε πριν εμπιστευτούμε κάποιον που πραγματικά ξέρει καλύτερα;!
Η συνεχής αναζήτηση αυτού του ατόμου αντανακλάται στις συχνά απελπισμένες προσπάθειες να βγει κανείς από την τρύπα στην οποία έχει πέσει, χρησιμοποιώντας όλες τις πιθανές και αδύνατες προσπάθειες. Είτε πρόκειται για ναρκωτικά, από προσπάθειες αυτολύτρωσης, μάταιες ελπίδες να ξαναγεννηθούμε σε καλύτερες ζωές, ή ακόμα και αυτοκτονία.

Γιατί να μην βασιστείτε σε αυτό που έχει δοκιμαστεί και δοκιμαστεί εδώ και χιλιάδες χρόνια; Γιατί να μην εμπιστευόμαστε τον Θεό με τη ζωή μας; Ποιος ξέρει καλύτερα από αυτόν που μας δημιούργησε τι είναι καλό για τη ζωή μας; Ποιος μας αγαπά τόσο πολύ που, παρ' όλες τις ελλείψεις, τις ανικανότητες, τα αμέτρητα λάθη μας, δεν υπάρχει ούτε ένα εμπόδιο που να Τον εμποδίζει να σώσει τη ζωή μας!

Έχουμε την υπόσχεσή του (του Ιησού) (Ιωάννης 3:18) – Είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή. Κανείς δεν έρχεται στον Πατέρα παρά μόνο μέσω εμού. Τι άλλο θέλουμε;

Ας Τον ακολουθήσουμε – Ο δρόμος του προς τη σωτηρία είναι πάντα ξεκάθαρος!

Θεέ μου - Έχω τελειώσει με αυτό εδώ και πολύ καιρό!

Μια σειρά από διαλέξεις πλησίαζε στο τέλος της. Αντάλλαξαν μερικές λέξεις και μετά έφυγαν από το δωμάτιο. Ένας ακροατής, από την άλλη πλευρά, ήταν έτοιμος να αναζητήσει τον ομιλητή.

Πες μου, όταν ένα μικρό παιδί είναι ακόμα εύκολο να πειστεί ή όταν οι ηλικιωμένοι αρπάζουν την τελευταία σταγόνα και βλέπουν ελπίδα σε αυτό, αλλά ένας επιστημονικά σκεπτόμενος άνθρωπος σαν εσένα πιστεύει σε τέτοια παραμύθια, δεν το καταλαβαίνω για τη ζωή του μου!

Ο ομιλητής κοίταξε τον ακροατή για μια στιγμή, άνοιξε τη Βίβλο και παρέθεσε (Ρωμαίους 3:3-4) «Τι τώρα; Αν κάποιοι ήταν άπιστοι, η απιστία τους ακυρώνει την πίστη του Θεού; Μακριά! Αντίθετα, ας παραμείνει έτσι: ο Θεός είναι αληθινός, και όλοι οι άνθρωποι είναι ψεύτες...»

Ο θυμός προέκυψε στον καλεσμένο και εκείνος απάντησε θυμωμένος αν ήθελε να τον παρουσιάσει ως ψεύτη; Αλλά δεν πιστεύει καθόλου στον Θεό, ειδικά σε έναν που δεν υπάρχει καν!

Ο ομιλητής απάντησε ότι δεν τον εξέπληξε αυτό, αφού ακόμη και την εποχή του βασιλιά Δαβίδ και τη συγγραφή των Ψαλμών ειπώθηκε (Ψαλμός 53:2) «Ο ανόητος λέει στην καρδιά του, δεν υπάρχει Θεός».

Αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για τον ακροατή. Βγήκε έξαλλος. Ο ομιλητής, από την άλλη, ζήτησε από τον Θεό να ανοίξει τα μάτια αυτού του ανθρώπου.

Το τελευταίο απόγευμα της σειράς διαλέξεων, ο ομιλητής έμεινε έκπληκτος όταν είδε στις σειρές των ακροατών τον άνδρα που είχε φύγει από την αίθουσα τόσο αναστατωμένος και απότομα το προηγούμενο βράδυ.

Μετά το τέλος της διάλεξής του, ήρθε πάλι κοντά του. Η έκφρασή του κάθε άλλο παρά σκοτεινή ήταν. Υπήρχε ένα ελαφρύ χαμόγελο στα χείλη του ομιλητή και τον ρώτησε σχεδόν με αγάπη αν είχε συνθηκολογήσει με τον Θεό.

Ο άνδρας ομολόγησε ότι δεν είχε κοιμηθεί ούτε ένα κλείσιμο του ματιού όλη τη νύχτα και συνέχιζε να σκεφτεί τις λέξεις «ψεύτης» και «ανόητος». Αυτό δεν τον άφησε να φύγει. Γι' αυτό είναι εδώ τώρα, για να βάλει τη ζωή του στα χέρια του Θεού και να τον αφήσει να πρωτοστατήσει από εδώ και πέρα...

Κάτι ανάλογο συνέβη σε έναν οργανίστα που αγαπούσε τη μουσική αλλά δεν έβρισκε δουλειά σε ορχήστρα. Έπαιζε λοιπόν όργανο στη γενέτειρά του τις Κυριακές. Μακάρι να μην ήταν αυτά τα κηρύγματα!

Τώρα θα μπορούσε απλώς να περάσει τα είκοσι λεπτά του κηρύγματος μπροστά στην εκκλησία, αλλά δεν ήθελε να το δείξει με τόσο προκλητικό τρόπο που δεν ήθελε να ακούσει τα κηρύγματα. Αρκέστηκε λοιπόν να ακουμπάει το κεφάλι του στα χέρια του και να προστατεύει όσο καλύτερα μπορούσε τα αυτιά του, σχετικά δυσθεώρητα, από τα λόγια του κηρύγματος.

Αλλά όπως συμβαίνει συχνά το καλοκαίρι, οι μύγες προκαλούν αταξίες, ακόμη και στην εκκλησία. Πολύ ηλίθια ιστορία: μια μύγα χρησιμοποίησε τη μύτη του οργανοπαίχτη ως επαναλαμβανόμενο σημείο προσγείωσης. Μετά από λίγο καιρό, ενόχλησε τόσο πολύ τον οργανοπαίκτη που δεν μπορούσε παρά να ελευθερώσει το ένα αυτί με το ένα χέρι και να πετάξει τη μύγα μακριά. Εκείνη όμως ήταν πεισματάρα και αγαπούσε τη μύτη του περισσότερο από τη ζωή της, ενώ ο οργανοπαίκτης προσπαθούσε να την πιάσει και με τα δύο χέρια. Ήταν αναπόφευκτο να άκουσε ένα κομμάτι λέξεων από το κήρυγμα (Ματθαίος 11:15· 13:9· 13:43· Μάρκος 4:9· 4:23· Λουκάς 8:8· 14:35· Αποκάλυψη 2, 7· βλ. 2:11, 2:29: "Αυτός που έχει αυτιά να ακούει..."

Από όλα τα πράγματα! Αυτά τα λόγια δεν μπορούσαν να φύγουν ούτε από το μυαλό του, εισχώρησαν τελικά στην καρδιά του και έκαναν εκεί την ευεργετική τους δουλειά.

Ναι, ο Θεός βρίσκει τρόπους, ενώ ο άνθρωπος τείνει να βρίσκει λόγους που του εμποδίζουν τον δρόμο προς τον Θεό. Μια μέρα, όμως, μένει να συνειδητοποιήσει ο άνθρωπος ότι βρίσκει μόνο το λάθος μονοπάτι με την κατανόησή του, ενώ ο Θεός έχει έτοιμη την αιώνια ζωή, τη συγχώρεση των αμαρτιών του και τη σωτηρία από όλες τις κακουχίες.

Είναι καλό που ο Θεός δεν τελείωσε με τον άνθρωπο!

Με τον γιο σου έχεις τα πάντα

Πατέρας και γιος είναι συλλέκτες έργων τέχνης και με τον καιρό αποκτούν πίνακες σημαντικών καλλιτεχνών. Η συλλογή αντιπροσωπεύει τελικά μια περιουσία αξίας πολλών εκατομμυρίων.

Ο γιος πεθαίνει στον πόλεμο. Ο φίλος του επιζεί και βάζει τον φίλο του να τον ζωγραφίσει ένας καλλιτέχνης για να δώσει τον πίνακα στον πατέρα του.

Όταν ο πατέρας του πεσόντος πεθαίνει τελικά, αφήνει μια διαθήκη. Σε αυτό διέταξε να δημοπρατηθεί ολόκληρη η συλλογή έργων τέχνης από τον επιζώντα φίλο του πεσόντα γιου του.

Στη συνέχεια, ο φίλος προσλαμβάνει έναν δημοπράτη. Οι πίνακες εξετάζονται και προσδιορίζεται η τρέχουσα αξία.

Δεδομένου ότι πρόκειται για γνωστούς καλλιτέχνες των οποίων οι πίνακες αναζητούν νέο ιδιοκτήτη στη δημοπρασία, η δημοπρασία έχει μεγάλη προσέλευση. Παρών και ο φίλος.

Μεγάλη έκπληξη, σε συνδυασμό με απίστευτη έκπληξη και ακατανόητο κούνημα του κεφαλιού, στην αίθουσα, όταν ο δημοπράτης έβαλε σε δημοπρασία όχι έναν από τους πίνακες εκατομμυρίων δολαρίων στο καβαλέτο, αλλά - τον πίνακα που έδειχνε τον πεσμένο άνδρα.

Σχεδόν θυμωμένες φωνές ακούστηκαν ότι αυτός ο πίνακας μάλλον δεν ήταν για δημοπρασία, στην καλύτερη περίπτωση θα μπορούσε να χαριστεί! Ο υπεύθυνος της δημοπρασίας πρέπει να ξεκινήσει με έναν από τους πολύτιμους πίνακες. Αυτός ο πίνακας δεν αξίζει καθόλου!

Μόνο ο φίλος έσκαψε όλα του τα χρήματα στις τσέπες του και φώναξε στον δημοπράτη: «Μπορώ να προσφέρω δέκα μάρκα, αυτό είναι το μόνο που έχω…».

Ο υπεύθυνος της δημοπρασίας κοίταξε τριγύρω και φώναξε: «Ακούω περισσότερα από δέκα σημάδια;» Έτσι το συμβόλαιο πήγε στον φίλο για δέκα μάρκα που έλαβε τον πίνακα του πεσόντος συντρόφου του.

Έγινε πάλι ησυχία στο χολ. Θα μπορούσατε να ακούσετε μια καρφίτσα να πέφτει. Οι παρευρισκόμενοι περίμεναν με ανυπομονησία τον λόγο του δημοπράτη ότι ο πρώτος από τους πραγματικά πολύτιμους πίνακες θα έβγαινε σε δημοπρασία.

Τι έκανε όμως; Τίποτα τέτοιο. Αντίθετα, κοίταξε γύρω του και δήλωσε ότι η δημοπρασία έληξε, «Τι υποτίθεται ότι σημαίνει αυτό;» «Γιατί δεν δημοπρατούνται;

Ο δημοπράτης σήκωσε το χέρι του, και όταν επέστρεψε η σιωπή, μίλησε με ήρεμη αλλά σταθερή φωνή: «Όποιος έχει τον γιο, παίρνει τα πάντα».

Όποιος έχει τον Υιό του Θεού λαμβάνει τα πάντα - άφεση όλων των αμαρτιών και αιώνια ζωή!

…Δεν σε γνώρισα ποτέ!

Da besucht man eine Bibelschule, spendet regelmäßig an diverse Organisation, Missionen, Kinder in Not, etc., hört tagein, tagaus eine Predigt nach der anderen, gibt gar den Zehnten, stellt Menschen Räumlichkeiten zur Verfügung, lädt zu Bibelstunden ein, – und dann muss man sich womöglich letztlich anhören „Ich habe dich nie gekannt“?!

Diesen Ausspruch (Matthäus 7, 21, vgl. Mt 4,17; Mt 5,3; Mt 12,50; Mt 18,3; Mt 19,14; Mt 21,28; Jak 1,22) „Nicht jeder, der zu mir sagt: Herr, Herr!, wird ins Himmelreich hineinkommen, sondern wer den Willen meines Vaters im Himmel tut.“ tat Jesus um klarzustellen, dass Lippenbekenntnisse und gute Taten allein nicht als Eintrittskarte ins Himmelreich ausreichen. Auch gibt es keine Abstufung, wie im Kino oder Theater, billige oder teure Plätze, die man sich mit mehr der weniger Einsatz erkaufen kann.

Nun, ist es denn verkehrt, wie eingangs beschrieben zu handeln, Gutes zu tun? Nein, natürlich nicht. Doch, wenn das Herz nicht im selben Kontext schlägt, man in Gedanken, Worten und Werken dem Guten, Gottes Willen zuwider handelt, würde selbst alles Vermögen der Welt an die Armen zu verschenken in Gottes Augen Nichts sein.

Hingegen schildert Lukas folgende Begebenheit (Lukas 21, 1 .. 4)
„Und Jesus setzte sich dem Gotteskasten gegenüber und sah zu, wie das Volk Geld einlegte in den Gotteskasten. Und viele Reiche legten viel ein.
Und es kam eine arme Witwe und legte zwei Scherflein ein; das macht zusammen einen Pfennig.
Und er rief seine Jünger zu sich und sprach zu ihnen: Wahrlich, ich sage euch: Diese arme Witwe hat mehr in den Gotteskasten gelegt als alle, die etwas eingelegt haben.
Denn sie haben alle etwas von ihrem Überfluss eingelegt; diese aber hat von ihrer Armut ihre ganze Habe eingelegt, alles, was sie zum Leben hatte.“

Deutlich zu erkennen: Jesu Meinung über die Freigebigkeit der Menschen im Vergleich.

Heißt das nun, dass man arm sein und das Letzte seiner Habe hergeben muss, um in den Himmel zu kommen? Nein. Es zeigt die Wichtung auf, den Maßstab, den Jesus anlegt: Aus dem Überfluss geben ist keine Kunst, noch zeugt es von Gottvertrauen.
Die Witwe aber hatte nur das, was sie spendete. Sie vertraute in dem Moment, als sie ihr Geld in den Kasten legte, darauf, dass Gott ihr Nahrung für diesen Tag zukommen lassen würde. Sie nahm Gott beim Wort.

Es braucht weder große Taten, Reichtümer, außerordentliche Freigebigkeit, Bildung, Bibelstudium, mehrfache Predigten täglich, Gottesdienstbesuche, Riten, noch sonstiger Anstrengungen, sondern nur den schnörkellosen, schlichten Glauben an Gottes Wort und das daraus folgende, einfache, wie konsequente Handeln, aus dem Herzen heraus, ohne Berechnung, Hintergedanken oder der Fallback-Lösung im Hinterkopf.

Soll das heißen, man kommt ohne Bibellesen, Gemeindebesuche, Spenden, etc. in den Himmel? Denken wir an einen der mit Jesus Gekreuzigten (Lukas 23, 39 ..43):
„Aber einer der Übeltäter, die am Kreuz hingen, lästerte ihn und sprach: Bist du nicht der Christus? Hilf dir selbst und uns!
Da antwortete der:
Wir sind es zwar mit Recht, denn wir empfangen, was unsre Taten verdienen; dieser aber hat nichts Unrechtes getan.
Und er sprach: Jesus, gedenke an mich, wenn du in dein Reich kommst!
Und Jesus sprach zu ihm: Wahrlich, ich sage dir: Heute wirst du mit mir im Paradies sein.„

Er hat sein Leben nicht mit guten Taten verbracht, vermutlich kaum etwas Gutes getan, weshalb er unumwunden zugab, dass er empfing, was seine Taten verdienten. Und dennoch, was sagt Jesus? Verurteilt er ihn, sichert Er ihm einen Platz in der Hölle zu? Nein, ganz im Gegenteil: Er sagt ihm, dass er heute noch im Paradies sein werde!

Wie jetzt?! Das reicht? – Ja! Warum? Weil dieser Mensch seine Taten als Schuld (Sünde), Jesus um Gedenken an ihn Sünder (Vergebung seiner Schuld) gebeten und Jesus als gerecht (den Herrn) erkannt hatte.

– Vorstehende Beiträge stehen εδώ als PDF-Download zur Verfügung –